Heimilisritið - 01.03.1948, Blaðsíða 31

Máninn lýsti, stór og gulur, á
heiðum himninum.
„Þú sagðir einhverntíma, að
þér finnist ekkert til um svona
bjart tunglskin“, sagði hann.
„Þú varst hrifnari ai' tunglinu
þegar það óð í skýjmn".
„O, ég veit ekki", sagði hún
hikandi. „Eg held ég hafi breytzt.
„Eg er farin að fá andstyggð á
dularfullum fyrirbrigðum. Ég
kýs heldur það, sem er satt og
raunverulegt — núna“.
„Það geri ég líka“, sagði hann.
Svo lagði hann handlegginn yfir
um hana og hallaði henni að sér.
Höfuð hennar hneig niður á öxl
hans, og hún lokaði augunum.
Hana sveið dálítið í hvarmana,
og vildi ekki láta hann verða
þess varan, að hún var því kom-
in að bresta í 'grát.
„Fer vel um þig?“ spurði
hann.
Hún kinkaði kolli. Hún vissi,
að ef hún revndi að segja eitt-
hvað, myndi hún ekki lengur
ráða við grátinn.
„Og þú hefur ekkert á móti
því að sitja svona?“
Hún hristi höfuðið og þreifaði
eftir hönd hans.
„Georg“, hvíslaði hún.
„Hvað var það, litla stúlkan
mín?“ spurði liann og laut niður
að henni.
j:Ég get ekki haldið þessu á-
fram“, sagði hún loðmælt.
HEIMILISRITIÐ
Hún fann að hann stirðnaði
upp. Svo sagði hann, seint og
þungt:
„Gagnvart mér þarftu aklrei
að gera annað en það, sem þig
langar til — það veiztu, Barby“.
„Já — ég veit það“.
„Og hvers vegna hefur þér þá
snúizt hugur?“ spurði hann
eftir drykklanga þögn.
„Eg get ekki farið á bak við
sannleikann".
„Nei, það veit ég“, sagði hann.
Svo bætti hann við: „Og' veitir
Anthony þér meiri athygli
núna?“
„Já, en ég kæri mig ekki um,
að mér sé veitt athygli vegna
annars en mín sjálfrár“.
„Þarna sérðu“, sagði hann
þunglyndislega.
Hún dró hljóðlega af sér de-
mantshringinn. Georg tók við
honum og stakk honum í vestis-
vasann.
„Ætlarðu að heimsækja mig
— öðru livoru?" spurði hún.
„Eiris oft ég þú vilt, litla vin-
kona“, svaraði hann.
„Eg vil helzt fara heim núna",
sagði hún. Hún vissi, að hún
myndi ekki geta stöð.vað grátinn
öllu lengur.
„Já, vina rnína“, sagði Georg.
Og síðan ók liann henni heim.
HANN HRINGDI til hennar
klukkan níu morguninn eftir.
29