Heimilisritið - 15.06.1949, Blaðsíða 37

]íta á Vibeku sem stúlkuna sína,
en þrátt fyrir það' hafði enginn
skipt sér neitt af honum í dag,
nema Lissa Nagel, sem hann
kærði sig ekki vitund um.
Kjeld hegðaði sér aftur á móti
ákjósanlega. Hann vék ekki frá
Láru. Hann bar fyrir hana tösk-
una og hjálpaði henni, eins og
sannur riddari.
En Níels virtist ekki veita
þessu minnstu athygli. Hann
lielgaði sig eingöngu Vibeku, og
þegar hún vakti athygli hans á
hinni riddaralegu framkomu
Kjelds við Láru, hrósaði hann
Kjeld á hvert reipi.
Hrós hans náði hámarki, þeg-
ar Kjeld bar Láru í fanginu vf-
ir forarsvað á leið þeirra. Níels
sá það og kallaði til Kjelds:
„Þakka þér fyrir, þetta var vel
gert!“ rétt eins og Kjeld hefði
létt af honum þungri byrði.
Vibeka var að því komin að
gefast upp. Níels var auðsjáan-
lega ekki viðbjargandi, dauð-
yflinu því. Jafnvel þó hann hefði
séð Kjeld kyssa Láru, myndi
hann sjálfsagt hafa snúið sér
kurteislega undan. En það, sem
fékk Vibeku til að beita sér með
endurnýjuðum áhuga að þessu
viðfangsefni, var athugasemd,
sem móðir hennar lét sér um
munn fara við borðið þá um
kvöldið. Þegar Vibeka sagði frá
atburðum dagsins, minntist hún
auðvitað á Láru, og móðir henri-
ar sagði:
„Mér hefur oft komið í hug,
að það' hafi verið dapurlegt fyr-
ir hana, þegar Jörgen Asfelt.
flutti úr bænum. Já, nú eru
bráðum tíu ár síðan. Hann og
Lára voru sama sem trúlofuð,
en svo varð Asfelt gamli gjald-
þrota, og þau urðu að flvtja úr
bænum, og hafa ekki komið
hingað síðan. Faðirinn dó víst
tveimur árum síðar, en ekki hef-
ur frétzt, hvað orð'ið hefur um
fjölskyldu hans. Það var sárt
fyrir Láru. Hún var afar ást-
fangin af syninum, veit'ég“.
Veslings Lára.
Að fengnum þessum upplýs-
ingum gerði Vibeka sér- ennþá
meira far um að opna augu
Níelsar fyrir því, hvílík ágætis-
stúlka Lára væri, og liversu
mjög hann yrði að gæta þess að
missa hana ekki. Hún lét ekkert
tækifæri ónotað til að vera með
Níels, og beindi samtalinu jafn-
an að Láru til þess að geta sagt
hrósyrði um hana. Það gekk svo
langt, að litlu munaði að vin-
fengi hennar og Karls Kramer
væri lokið.
Karl kom og bauð henni á
verzlunarmannaballið.
Vibeka horfði iðrunaraugum á
hann. Hún hafði gert ýtarlegar
áætlanir varðandi þetta hóf, og
varð þvi að' segja við Karl:
HEIMILISRITIÐ
35