Heimilisritið - 15.06.1949, Blaðsíða 55

gamlar mmningar með Fred. að
ég verð blátt áfram að nema
hann á brott um stund . . . fyr-
irgefið mér“.
Barbara stakk hendinni undir
armlegg Freds, og honum var
nauðugur einn kostur að fylgja
henni. Hún stanzaði og lagði
báðar hendurnar á axlir honum.
„Fred . . . þú mátt gjarnan
álíta, að ég sé tilfinningasöm, en
ég bið þig um að helga mér einni
þetta kvöld . . . við skulum
fara“.
Fred Dunnan virti fyrir sér
andlitið frammi fyrir sér. Fagr-
an, bogadreginn munninn og
töfrandi augun, og að nokkru
\regna áhrifa þeirra, og að
nokkru vegna kaldra bollalegg-
inga, sagði hann.
„Barbara, litla nornin þín . . .
verði þinn vilji!“
,„Við verðum að kveðja
Tonni og systur hans“.
„Nú jæja“, sagði Dunnan,
„Þú ætlar að hrósa sigri yíir Vi-
beku litlu“.
Hann hló stuttum hlátri og
fylgdi á eftir Barböru til Tonni
og Vibeku.
„Barbara hefur skyndilega
orð'ið gripin sinni fornu um-
hyggju fyrir mér. Hún álítur, að
ég þarfnist loftslagsbreytingar
og ég þori ekki að rísa gegn hinni
t'rægu kvenlegu eðlisávísun“.
Þegar Fred tók til máls, stóð
Vibeka upp. Munnur hennar
titraði og eitt stutt, átakanlegt
andartak varpað hún frá sér öllu
stolti. Hún sagði titrandi röddu:
„Ef yður, Dunnan, skyldi
koma í hug, að þér þyrftuð að
segja eitthvað við mig, þá mun-
ið', að lestin fer kl. 0,14 . . . ég
bíð á stöðvarpallinum þangað
til hún fer af stað . . .“
Fred kinkaði kalli, en hann
brosti eins og menn brosa að
góðum spaugsyrðum.-------
Barbara og Fred settust inn í
lítið, rólegt næturveitingaliús.
„Sérðu eftir . . . að þú misstir
af hinu töfrandi samneyti við
Vibeku Wirrings og þeim tæki-
færum, sem það hefði getað' haft
í för með sér?“ spurði Barbara
með áhyggjusvip.
Fred Dunnan var svo örugg-
ur um Barböru, að hann lét und-
an löngun sinni til að erta hana
ofurlítið til endurgjalds fyrir þá
auðmýkingu, er hún eitt sinn
hafði valdið honuin.
„AIls ekki, vina mín“, svar-
aði hann. „Það tækifæri, sem
Vibeka gat veitt, var í mesta
lagi bændabýli úti í sveit. Aftur
á móti getur þú boðið' meira . ..
að minnsta kosti eins mikið og
er í bankabók föður þíns, og það
mun ekki vera nein smáupphæð,
stúlka mín“.
Barbara beit á vörina og
spurði:
HEIMILISRITIÐ
53