Heimilisritið - 01.01.1951, Qupperneq 21

víssi hvernig þeim vegnaði. En
nú, í skóla með yfir tvö þús-
und nemendum, frá ólíkustu
heimilum, voru börnin henni ó-
kunnug og hún þekkti þau svo
til ekkert. Ungfrú Krogh sá
Mörtu hverfa út í umferðina
hinum megin við leikvanginn.
Kennslukonan andvarpaði. Ef til
vill vár, þegar allt kom til alls,
ekkert að. En börn göbbuðu svo
oft, ranghverfðu hlutunum, án
þess að ætla sér það.
Marta flýtti sér eftir götunni.
Það var garður fyrir framan
hvert hús með velhirtum gras-
flötum, sem voru grænir í októ-
bersólskininu. En svo tóku við
götur, þar sem engir garðar
voru. Síðan kom hún í götur
með smábúðum, framhjá verk-
smiðjum með háa reykháfa og
loks kom hún í götu, þar sem
aðeins voru hús öðrum megin,
en járnbrautarstöð hinum meg-
in.
Þegar hún nálgaðist húsið,
sem hún átti heima í, varð svip-
urinn á litla andlitinu ákafari
og einbeittari. Hún hugsaði um
bróður sinn, Karl, sem var tíu
ára, og nú var sjálfsagt að leika
sér, án þess að hafa haft fata-
skipti. Svo þurfti hún líka að
hugsa um kvöldverðinn. í skól-
anum, þar sem hún hefði átt
að fylgjast með kennslunni,
hafði hún setið og velt fyrir sér,
hvernig hún gæti látið skömmt-
unarseðlana endast. Kvöldið áð-
ur höfðu blöðin tilkynnt, að
gildi seðlanna yrði breytt. Það
skapaði henni nýtt vandamál.
Faðir hennar vann á nótt-
unni og átti að koma til vinnu
klukkan sex, svo kvöldmatur-
inn varð að vera tilbúinn klukk-
an fimm. Hún óskaði, að ung-
frú Krogh hefði ekki talað við
hana með þessu rugli sínu. Hún
strauk hárið gremjulega frá
enninu. Það voru fleiri en ung-
frú Krogh, sem höfðu nóg að
gera með tímann.
Þegar hún nálgaðist húsið,
sá hún bróður sinn í fótbolta á
götunni ásamt fleiri drengjum.
„Kalli, komdu!“ kallaði hún.
Hún sá, að hann hafði ekki
skipt um föt, en var enn í nýju,
brúnu jakkafötunum sínum.
„Iivað er nú?“ kallaði Kalli,
þó hann vissi það mætavel.
„Komdu hingað!“
„Nei,“ kallaði drengurinn.
Eitt andartak íhugaði hún,
hvort hún ætti að hlaupa á eft-
ir honum eða láta þetta niður
falla. En hún myndi víst aldrei
ná honum hvort eð var.
Hún vatt sér inn um dyrnar
og kom inn í dimman gang.
Þar var megn þefur af hvít-
lauk, tóbaki og mörgu fleiru.
En hún tók ekkert eftir því.
Hún hafði vanizt þessu í tólf
HEIMILISRITIÐ
19