Heimilisritið - 01.01.1951, Qupperneq 49

þessu. Frá hvaða heiisuhæíi
komið þér?“
„Frá Klein Markovshælinu."
„Já, einmitt ... já, það er
gott hæli, að því er ég bezt
veit. Jæja, og þar er þá þessi
dagbók, sem ...“
„Já, forstöðukonan geymir
hana, hún áleit það heppilegast,
unz búið væri að leiða málið
til lykta.“
„Til lykta? Já, já, auðvitað.
Og hvernig höfðuð þér hugsað
yður að leiða það til lykta?“
„Því höfðum við helzt hugs-
að að láta lækninn ráða ... en
ef til vill kýs læknirinn heldur
að fara og tala við forstöðukon-
una ... og sjá Önnu í hinzta
sinn. Hún er svo falleg, þar sem
hún liggur.“
„Nei, ég þakka ... það heíur
raunar enga —, ég á við, það
skiptir engu ...“
„Engu máli ... nei, ég skil.
Nú er það líka heldur seint.“
„Já ... einmitt, já. Þér kom-
ið lika fullseint, svo ...“
„Myndi læknirinn hafa kom-
ið, ef ég hefði komið fyrr?“
„Hvað ... nú jæja, maður get-
ur nú ekki ... það getur stað-
ið svo á ...“
„En barnið .. . Það langar
lækninn og frúna sjálfsagt til
að sjá og kynnast?“
„Nei, ég held ... ég á við,
konan mín ...“
Læknirinn gekk aftur að
dyratjaldinu og dró það enn
betur fyi'ir, kom síðan aftur að
skrifborðinu og sagði í trún-
aðartón: „Forstöðukonan hefur
sennilega rétt fyrir sér í því,
að blanda sem fæstum í málið
... ég á við ... það er vafalaust
heppilegast fyrir barnið. Svo
hagkvæm lausn ætti að geta
fengizt ... það er nú fyrst og
fremst útförin ...“
„Já, en það er nú aukaatriði.
Hælið hefur nú borið allan
kostnað af uppeldi barnsins í
átta ár, en það er forstöðukon-
an fús til að láta niður falla, ef
læknirinn og frúin ættleiða
telpuna. Við hugsum einung-
is um hana og framtíð hennar,
nú þegar hún er líka orðin móð-
urlaus.“
„Já, einmitt ... það er fallegt
og óeigingjarnt af yður ... en
ég álít það beinlínis skaðlegt
fyrir barn á þessum aldri að
vera svipt burt úr umhverfi
sínu. Það er sjálfsagt bezt, að
hún verði hjá ykkur, og að þið
annizt hana áfram.“
„Já, það álít ég einnig ...
hún elskar okkur og við hana.
Hún heitir líka Anna og er gott
barn eins og móðirin, góð og
nærgætin eins og móðirin, og
reyndar líka vel gefin ... líkist
máske föðurnum í því.“
„Já, svo ... það er gleðilegt.
HEIMILISRITIÐ
47