Heimilisritið - 01.01.1951, Síða 58

„Fyrirgefðu, ka:ra“, svaraði hann iðr-
andi og sleppti henni.
„Mér finnst næstum eins og þú haf-
ir brotið í mér öll rifin“, kvartaði Joan
með titrandi röddu og lét fallást ofan
í stól á svölunum. „Þú ert alltof harð-
leikinn“.
„Þá skal ég bæta það upp með því
að vcra blíður og mildur“, sagði Hilary,
settist við hlið hennar og tók hönd
hennar. „Segðu mér hvernig þú vilt
að ég hagi mér, svo að þú getir sagt
við mig eins og Circe sagði við Odys-
seif: „Hcf ég ekki kcnnt þér öll
kænskubrögð ástarinnar?“
„Nú líkir þú mér aftur við þá nom“,
sagði Joan og færði sig lengra burtu
frá honum. „Ég get ekki þolað að þú
hugsir alltaf þannig um mig. Ég hef
það á tilfinningunni að þú leikir þér
með mig“.
„Nei, þetta er bláköld alvara, kæra
vina mín, og ef ég væri Odysseifur og
þú Circa, myndi ég ekki gera hina
minnstu tilraun til að sleppa burtu frá
töfravaldi þínu“, svaraði Hilary. „Þú
ert töfrakona, Joan, á þvf er enginn efi.
Þú hefur enn einu sinni töfrað mig og
tælt. Þú ert yndislegasta og mest töfr-
andi af öilum konum jarðarinnar, og þú
hefur gert Muava að paradís fyrir mig.
Er þetta ekki dásamleg nótt, elskan
mín? Kysstu mig, Joan, og gefðu þig
á vald mér og ást minni“.
Hin djúpa, blíðlega rödd hans virt-
ist hafa deyfandi áhrif á skilningarvit
hennar og eins og lokka frá henni allt
mótstöðuafl. Hún fann enn vanmátt
sinn gagnvart honum, þegar hann tók
hana aftur gætilega í fang sér og fór
að kyssa hana. Hinir brennandi koss-
ar hans gáfu til kynna ást hans á henni.
Hún hélt báðum höndum um háls hans
og varir hennar svöniðu kossum hans.
Hilary lyfri henni upp og hélt henni
þannig, að höfuð hennar hvíldi á hand-
legg hans meðan hann kyssti hana aft-
ur og aftur.
„Lofaðu mér að heyra, hvort hjarta
þitt slær ört, ástin mín“, tautaði hann
og lagði höfuð sitt að brjósti hennar.
Hjarta Joans sló ótt og títt, og hún
titraði. Hún var alveg utan við sig, en
þó undraðist hún, að þetta gæti í raun
og veru verið hún, Joan Allison, hin
drambláta og eftirsótta Joan Allison,
sem hafði gortað af að geta vafið hverj-
um sem væri um litlafingur sinn, og
sem aldrei ætlaði að láta nokkurn karl-
mann ráða yfir sér. Og meðan hún
hugsaði þetta, lét hún finguma renna
blíðlega gegnum lokka hans og þrýsti
höfði hans fastara að brjósti sér. Allt
í einu varð hún gripin bæði sneypu
og óttatilfinningu, og hún fyrirleit
sjálfa sig fyrir vejklyndi sitt. Með
snöggri hreyfingu, ýtti hún Hilary frá
sér og vatt sér úr faðmlögum hans.
„Hvað er að, kæra vina?“ sagði Hil-
ary, er Joan stökk á fætur.
„Það er allt að!“ stamaði Joan, og
hin djúpa, drafandi rödd hennar var
hás og stamandi. „Þú hefur ekki leyfi
til að haga þér svona og reyna að ná
valdi yfir mér á þennan hátt. Þú heldur
að þú hafir sigrað mig, en svo er ekki,
þú hefur ekki sigrað mig“.
Ljósbirtan frá stofunni féll beint
framan í Hilary, og Joan sá að svipur
hans breyttist. Hann dcplaði augum
eins og hann hefði verið sleginn í and-
litið. Glampinn í augum hans dofnaði,
56
HEIMILISRITIÐ