Heimilisritið - 01.01.1951, Qupperneq 61

lieyrði Hilary ganga um gólf í dagstof-
unni. Hún heyrði glamra í glosum og
fannst það móðgandi við sig, að Hilary
skyldi vera að drekka viský, eftir það,
sem á undan var gcngið. En jafnframt
vonaði hún, að hann myndi koma og
bjóða henm eitthvað að drekka. Það var
næstum eins og hann hefði lesið hugs-
anir hennar, því að augnabliki síðar
kom hann að dyrum hennar.
„Ertu þyrst, Joan?“ spurði hann.
„Viltu fá viskýdropa?“
„Ég vil gjarnan fá vatnsglas“.
„Það cr betra fyrir þig að fá viský
og sóda, það skaðar þig ekki. Vatns-
sfan er ekki örugg, og þú mátt ekki
drekka óhreinsað vatn hér“.
„Jæja þá“, sagði Joan. „En hafðu lít-
ið viský en mikinn sóda . . Hvernig
getur hann fest hugann við vatnssfuna
núna? hugsaði hún ergileg, þegar Hil-
ary fór að sækja glasið handa henni.
Tunglið var komið upp, og hcrberg-
ið var baðað í skærri birtu þess. Joan
gat ckki séð greinilega frarnan í andlit
hans, þegar hann kom aftur með glas
í hcndi, en hcnni fannst hann brosa
glettnislega. Hún drakk svaladrykkinn
og rétti honum svo glasið aftur.
„Oskar þú einhvers frekar?" spurði
hann. „Viltu sígarettu?”
Málrómur hans og framkoma öll var
næstum Liröuleysisleg. Það fór í taug-
arnar á joan, að hann skyldi vera svona
yfirlætislegur og hafa algert vald á sjálf-
um sér.
„Nei, allt í lagi, farðu bara“, svaraði
hún.
Hilary staðnæmdist við hlið hennar,
en andvarpaði svo, sneri sér aftur að
dyrunum og yppti öxlum.
„Góða nótt“, sagði hann stuttaralega
og fór.
„En hvað hann getur verið and-
styggilegur!" hvíslaði hún og kreppti
hnefana. Það var orðið framorðið og
hún var dauðþreytt. Hún háttaði og
lagðist til hvílu, en henni var ómögu-
lcgt að sofna. Hugsanirnar gáfu henni
engan frið. Hún fór á fætur aftur og
tók að ganga um gólf, niðursokkin í
hugsanir sínar.
„Kærir hann sig um mig, elskar hann
mis í raun og veru, eða er áform hans
aðeins að auðmýkja mig? Ef ég væri
viss um að hann elskaði mig, þá væri
allt annað þýðingarlaust og ég skyldi
með gleði verða hans. Xáér væri sama
hvort hjónavígsla okkar væri lögleg eða
ekki, fyrst við erum svo fjarri allri sið-
menningu. En myndi hann hafa farið
svona með mig ef hann elskaði mig?
Hann hefði ekki farið og sagt stutt og
laggott: góða nótt! Á morgun mun
hann byrja sama leikinn aftur og gorta
af því að hann hafi undirtökin, cn að
hann kæri sig ekkert um mig og sé
bara að hefna Peters Merrifield. Það
er óþolandi!"
Hún lagðist upp í rúmið, grúfði and-
litið í svæflinum og grét. Smám sam-
an róaðist hún og fór að hugsa skýrt,
settist upp í rúminu, sneypt yfir veik-
lyndi sínu og með nýja ákvörðun í
huga.
„Ég flý“, sagði hún við sjálfa sig.
„Eg get ekki verið hér, ég verð brjál-
uð. Ég vil ekki gefa eftir og láta hann
svo hrinda mér burtu á ruddalegan
hátt. Ég vil heldur deyja“.
Hún var ekki viss um hvað hún ætl-
aði sér, en án þess að hugsa nánar út
HEIMIUSRITIÐ
59