Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 11

þyngdarlögmálið og náttúruöfl-
in væru honum ópersónuleg
hugtök, sem kæmu honum ekki
við, var ég gripinn snöggum og
heitum ótta. Ég ætlaði að grípa
til fótanna og flýja, en gat mig
hvergi hreyft. Fram í hálsinn
á mér brauzt neyðaróp, sem
kafnaði þar og dó — og kokið
var þurrt og heitt.
Það sló fölvum bjarma á ná-
hvíta og annarlega ásjónu hans.
Hann hóf augnalokin hægt, og
þau voru þung eins og vindu-
brú, og viljalaust starði ég í
augu hans, sem voru eins og
botnlaust myrkur. Svo hóf hann
höndina á loft og benti mér með
skipandi hreyfingu að líta fram
á vatnið. Um leið var eins og
ég liði burt frá sjálfum mér,
frá stað og stund og stormbylj-
um þessarar köldu, óblíðu
skammdegisnætur — og þó stóð
ég kyrr í sömu sporum. Myrk-
ur úfinn og gjálpandi vatns-
flöturinn kyrrðist skyndilega og
breyttist í yfirborð spegil-
skyggndrar og skínandi tjarnar,
og myrkrið eyddist fyrir vörm-
um geislum árdegissólar iðja-
græns vors. Fram á gljáandi
vatnsflötinn stigu ein eftir
aðra litaugðar, hrífandi myndir
af löndum og lýðum, lífi og
stríði, ást og athöfnum kynslóð-
anna. Myndimar komu, dvöldu,
liðu hjá og hurfu samkvæmt
bendingu þessarar nábleiku,
sinaberu handar, sem bauð og
var hlýtt. Jafn fagrar myndir
hefur engin dauðleg hönd mál-
að.
Svo syrti að — og þegar ég
kom aftur til sjálfs mín, var
hinn undarlegi maður horfinn
út í myrkrið.
ENDIR

ÖHLÝÐNI
Aíóðirin: 1 hvert skifti, sem þú ert
óhlýSinn, Stjáni minn, fæ ég grátt hár.
Stjáni: Þá hlýtur þú oft að hafa ver-
ið óhlýðin mamma. Amma er orðin
gráhœrð fyrir löngu.
*
— Tókstu eftir móðurinni, þegar ég
sagði, að htín vœri eins ungleg og dótt-
ir bcnnar!
— Nei, en ég tók eftir dótturinni!
Hann: — Eg hef gaman af að lifa
hœttulegu lífi.
Hún: — Nú, er það þess vegna, sem
sleikið hnífinn?
#
Hann: — Ég var staddur á Dalvtk,
þegar jarðskjálftarnir miklu voru þar.
Hún: — Og voruð þér ekki hræddur?
Hann (rólega): Ojæja — mér er að
minnsta kosti óhætt að segja, að jörð-
in skalf meira en ég.
HEIMILISRITIÐ
9