Heimilisritið - 01.02.1951, Page 34

Þjóðsagan um stöðuvatnið
Eftir A. AVERCHENKO
EINU SINNI endur fyrir
löngu bjuggu gömul hjón í kot-
bæ, er stóð á bakka stöðuvatns
nokkurs. Þau hétu Marta og
Matthías.
Allir í sveitinni vissu, að karli
og kerlingu kom mjög illa sam-
an. Nágrannarnir í þorpinu voru
á einu máli um það, að leitun
væri á slíkum letingja og fanti
sem Matthíasi; og einnig voru
þeir sammála um, að Marta
væri bæði illgjörn og afskipta-
söm og yfirleitt hið versta kven-
skass.
Kvöld eitt, er þau sátu að
snæðingi og hnakkrifust út af
bjúga, sem eitthvað var athuga-
vert við, tók Matthías eldhús-
stól og kastaði honum í haus-
inn á kerlingu sinni. Svo þreif
hann vodkaflöskuna sína og hélt
út á Djöflaklett við vatnið, en
þar var hann vanur að sitja og
veiða.
Matthías andvarpaði, er hann
kastaði línunni út í og fékk sér
teig af flöskunni. Svo fékk hann
sér sæti og fór að horfa á hóp
af holdugúm, skutsíðum og
hörundsrauðum konum, sem
voru að stríplast í vatninu.
Stóllinn hafði nærri því kost-
að Mörtu annað augað, svo að
hún hugsaði karli þegjandi
þörfina. í stað þess að láta hin-
ar venjulegu formælingar rigna
yfir hann, læddist hún nú á
eftir honum eins og köttur á
eftir mús. Þegar hún loks kom
að honum, brá hún kökukefl-
inu á loft og æpti upp: „Svona
32
HEIMILISRITIÐ