Heimilisritið - 01.02.1951, Qupperneq 56

hjartslátt þinn við brjóst mitt og heit-
an andardrátt þinn á vanga mínum“.
Hann þagnaði og kyssti hana brenn-
andi kossa, og Joan fann að hún varð
mótstöðulítil.
Allt í einu reif hún sig lausa og hljóp
inn í herbergi sitt. Hilary stóð eins og
lamaður, hreyfingarlaus. Loks, þegar
hann heyrði hana aflæsa dyrunum að
herbergi sínu, gekk hann hægt inn í
herbergi sitt.
XII
.,Ég hata þig —•“
JOAN apnaði augun syfjulega og sá
að herbergið var baðað í sól. Rena var
að láta tebakka á borðið við rúmið
hennar og brosti breiðu brosi.
Joan var ennþá þreytt og syfjuð.
Hana langaði mest til að liggja í móki
og láta sig dreyma. Hún kom sér varla
til að setjast upp í rúminu meðan hún
drykki teið, en herti sig samt upp í
það, borðaði svolítið kex með og kveikti
sér í sígarcttu á eftir. Síðan lagðist hún
fyrir aftur til að hugsa ráð sitt. Henni
fannst þetta allt fjarstæðukenndur
draumur.
Það er ótrúlegt að hugsa sér að það
skuli vera ég, Joan Allison, sem er gift
Hilary Sterling, og að vígslan skuli hafa
verið framkvæmd af heiðnum prestum
og töframönnum! hugsaði Joan og
horfði letilega á bláleitan reykinn, sem
lagði upp í loftið frá sígarettunni henn-
ar. Þetta er ekki draumur heldur raun-
veruleiki; það er sannleikur. Og ég
elska hann, en það má ég ekki láta
hann finna. Hann skal ekki geta gort-
að af því að vera herra minn og hús-
bóndi. Ég skal sýna honum að ég ræð
yfir honum . . . Nei, nei ég á ekki við
það.
Hún fann að hún blóðroðnaði, er
henni datt í hug, að villimennirnir töldu
hana vera konu Hilarys Sterlings.
Henni datt í hug, að það myndi vera
þessvegna sem Rena brosti svona gleið-
gosalega.
„Þú skilur væntanlega, að nú er ég
frú Sterling, og að við giftumst í gær-
kvöldi?“ sagði hún við Renu.
„Ég vita ekki hvaða nafn þú óska
tilheyra, frú“, svaraði Rena og skildi
ekki, hvað Joan hafði sagt. Joan varð
ljóst, að hún varð að tala Kyrrahafs-
ensku við hana.
„Þú skilja, mikli hvíti maður, Hil-
ary Sterling, og mig nú gift?“ spurði
hún, og Rena brosti breitt, svo skein í
hvítar tennurnar.
„Ég vita, þú vera gift kona, mikli
hvíti maður húsbóndi, og þetta hús til-
heyra nú þið báðir“, sagði hún. „Mikli
maður húsbóndinn, segja mér, ég kalla
þig frú“.
Þessi kynlegi samsetningur verkaði
róandi á Joan og hana langaði allt í
einu til að skellihlæja, því hún hafði
verið svo niðursokkin í að reyna að
botna í því sem Rena sagði.
„Hvar er mikli maður húsbóndinn
nú?“ spurði hún litlu síðar.
„Hann ganga um kring mjög
snemma, hann horfa á fiska perlur við
sjó, koma fljótt aftur“, svaraði Rena.
„Þú vilja synda í sjó, eða ég sækja vatn
til að baða?“ bætti hún við.
„Ég ætla að synda í sjó“, svaraði
Joan og bjóst til að fara á fætur.
54
HEIMILISRITIÐ