Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 61

„Hef ég skýrt málið nægilega?"
spurði hann.
„Ég hata þig“, hrópaði Joan, og rödd
hennar var næstum óþekkjanleg. „Að
nokkur skuli geta verið svona miskunn-
arlaus! Þú ert djöfull! Ég formæli þér,
Hilary Sterling, ég formæli þér. Ég hata
þig! Ég hata þig og fyrirlít! Ég gæti
myrt þig — ég geri það — ég myrði
þig!“
Það var eins og eitthvað hefði allt {
einu bilað innan í höfðinu á henni.
Hún æpti upp og réðist frávita af bræði
og æði á böðul sinn, sló hann æðisgeng-
in með krepptum hnefum og reyndi
að klóra hann og bíta eins og villikött-
ur. Siðmenning, menntun, uppeldi, það
var eins og allt þetta væri sópað í burtu,
og hún var á þessu augnabliki vitstola
vera, sem þyrsti í að eyðileggja þann
sem hafði gert henni mein.
Hilary komu þessi læti alveg á óvart,
og hann fékk tvær eða þrjár rispur og
högg í andlitið, áður en hann gæti ris-
ið upp úr stólnum og náð föstum tök-
um á úlnliðum hennar. Þó að hann
væri vel sterkur, átti hann fullt í fangi
með að halda henni, því hún barðist
eins og vitfirringur, stynjandi og ógn-
andi með ósamanhangandi orðum og
upphrópunum.
„Hættu, eða þú hefur verra af!“ skip-
aði Hilary og hélt handleggjum henn-
ar niður með síðum hennar, þangað til
hann gat komið henni í stólinn, sem
hann hafði setið í. „Hættu, eða ég kalla
á þjónustufólkið og læt það binda þig
þangað til þú stillist".
Þessi hótun hafði tilætluð áhrif. Að
minnsta kosti hætti Joan hinni vonlausu
baráttu. Kraftar hennar virtust fjara út,
Hún réðist frávita af brœbi og
ofsa á kvalara sinn og sló hann
œðisgengin með krepptum hnef-
unum. ...
HEIMILISRITIÐ:
59