Heimilisritið - 01.07.1952, Síða 6

hefði áður liðið, og einhvern veg-
inn fannst mér sem vanlíðan mín
stafaði ekki öll frá hjartabilun
minni. Eg hallaði mér fram í hina
breiðu gluggakistu og þrýsti and-
litinu þétt upp að rúðunni, sem
regnið buldi án afláts á.
Ég hafði setið þannig í glugga-
syllunni drykklanga stund og
horft út í myrkrið, en tunglið,
sem var í fyllingu, óð í svörtum
skýjum og gaf því frá sér tak-
markaða birtu. Ég sá síkið og
bakkann umhverfis það nokkurn
veginn greinilega. Síkið var ó-
venjulega vatnsmikið núna, enda
hafði rignt mikið undan farna
viku, og regnvatnið því safnazt í
það. Ég ætlaði að fara að snúa
frá glugganum, er ég sá skyndi-
lega hvar tvær mannverur komu
labbandi eftir forugum síkisbakk-
anum og báru eitthvað fyrirferð-
armikið á milli sín. Mannverurn-
ar staðnæmdust frammi á síkis-
bakkanum, beint framundan
glugganum mínum, og lögðu
byrðina þar. Ég þrýsti andlitinu
þéttar að rúðunni til að sjá bet-
ur, hvað nú myndi ske. Ég fann
að ég var undarlega máttlaus, á-
kafur hjartsláttur greip mig, svo
að ég fékk andþrengsli og ég fór
að nötra og skjálfa ... í þetta
skipti örugglega af taugaæsingu.
Ég sá verurnar í fyrstu fremur
ógreinilega, en svo skauzt tungl-
ið fram úr skýjabakka og þá sá ég
greinilega að mennirnir þötuðu út
í loftið, bentu við og við á byrð-
ina og svo út á síkið. Helzt virt-
ust þeir vera að deila um eitt-
hvað. Ég fann það á mér, að eitt-
hvað óhugnanlegt var að gerast
þarna og mig langaði til að æpa
upp, flýta mér frá glugganum,
svo að ég sæi ekki það, sem mig
grunaði að verða myndi, en ég
gat það ekki. Eg var algjörlega
máttvana. Hversu feginn sem ég
vildi, gat ég hvorki hrært legg né
lið, aðeins legið hjálf-kjökrandi
af skelfingu og taugaæsingu og
starað á það sem fram fór.
Skyndilega hættu mannverurn-
ar patinu, þær gripu byrðina,
hófu hana á loft — sveifluðu
henni nokkrum sinnum á milli
sín og . . . ég náði ekki andan-
um fyrir áköfum hjartslætti og
geðshræringu. Byrðin flaug út yf-
ir síkið í litlum boga. Rétt er hún
var að snerta yfirborð þess, kvað
við nístandi dauðans angistarvein
frá konu.“
Nú þagnaði maðurinn andartak
og grúfði andlitið í höndum sér.
Hinn maðurinn var farinn að
halda, að hann ætlaði ekki að
segja meira, þegar hann skyndi-
lega rétti úr sér og sagði með
rödd, sem var hás af geðshrær-
ingu:
,,Neyðarópið var svo nístandi
4
HEIMILISRITIÐ