Heimilisritið - 01.07.1952, Síða 12

vesæla mannssá), veittu þær hon-
aim loks hinztu hvíldina.
Þegar fangelsispresturinn og
læknirinn komu, var frændi lát-
inn. Hann hafði ekki þolað þá
geðshræringu ofan á allt annað,
sem á undan hafði gengið, að
segja frá þessum hryllilegu at-
burðum, er lagt höfðu líf hans í
rústir. Smáæðar höfðu sprungið
og blætt inn á heilann og orðið
honum að bana.
Guð sé sálu hans miskunnsam-
ur ! Hann var góður maður, þótt
örlaganornirnar léku hann svona
grátt.
Jæja, herrar mínir,“ mælti
Jerrý Ruston dapur í bragði við
kunningjana, sem sátu þögulir og
alvörugefnir og hlustuðu á hann,
án þess að veita því athygli, að
dautt var í pípunum og að þeir
tottuðu þær þannig án afláts.
,,Þannig var nú sagan um Henrý
Ruston, frænda minn. En að lok-
um langar mig að segja ykkur
aðeins eitt. Nokkru áður en
frændi minn varð bráðkvaddur,
hafði hann verið dæmdur fyrir
fjöldamorð og hlotið líflátsdóm.
En honum var nokkru síðar
breytt í ævilanga dvöl á geð-
veikrahæli, því í samráði við
lækna, sem skoðuðu Henrý,
töldu þeir hann vera brjálaðan
og hafa framið illvirkin í brjál-
semisköstum.
Það var ekki fyrr en löngu
seinna, að hugsað var um að
slæða í gamla kastala-síkinu, og
. . . þá fundust öll þrjú líkin ! Þá
komst sannleikurinn upp og faðir
Henrýs skildi, að hann hafði haft
son sinn fyrir rangri sök. Upp
frá því reis hann ekki úr rekkju
og andaðist úr bráðri heilabólgu
mánuði síðar.
Nú, herrar mínir, skulum við
vona, að þau öll þrjú, faðirinn,
sonurinn og móðirin hafi fundizt,
hinum megin hjá almáttugum
dómara vorum, skapara himins
og jarðar, og hann hafi bætt þeim
upp þær sorgir og þjáningar, sem
þau höfðu orðið að líða á jörð-
unni. Friður sé með þeim öll-
um“. *
Ný framhaldssaga
I riœsta hefti byrjar spennandi ástarróman
eftir MAYSIE GREIG :
ÓGIFT HJÓN
10
HEIMILISRITIÐ