Heimilisritið - 01.07.1952, Blaðsíða 46

í taugarnar á henni, þar sem hann
glápti eins og naut á hana úr sæti
sínu. Nei, henni hafði áreiðan-
Iega ekki geðjazt hann !
,,Eg vona bara að hann hafi
hér sem skemmsta viðdvöl,“
sagði hún við sjálfa sig. Hún
blátt áfram hataði þessar heim-
sóknir fyrri nemenda sinna. Þess-
ir heimsku strákar og stelpur,
sem orðin voru að jafnvel enn
heimskari körlum og konum. Þar
að auki minntu þessar heimsóknir
svo óþægilega á það, hvað árin
voru orðin . . . Það var barið að
dyrum. Ungfrú Parker leit sem
snöggvast í spegilinn, sem hékk
í anddyrinu, sléttaði aðeins úr
hárinu, að því búnu gekk hún til
dyra og opnaði. Eitt andartak
störðu þau hvort á annað í undr-
nn. Fyrir framan hann stóð blá-
ókunnug manneskja, lágvaxin,
miðaldra kona, tekin að gildna.
Hár hennar var farið að grána í
vöngum, dökkir baugar kringum
brún augun og barmur hennar
ein flatneskja. Hún sá frammi
fyrir sér ungan, hávaxinn, grann-
an mann, sem horfði á hana skír-
um, bláum augum. Hann var í
gráköflóttum fötum, óaðfinnan-
lega pressuðum, með vínrautt
hálsbindi. Þau brostu bæði.
,,Ungfrú Parker?“ sagði hann
spyrjandi.
Hún rétti honum hönd sína.
,,Eg trúi því ekki! Það getur
ekki verið! Þér eruð ekki Bill
Ramsey — ekki Bill litli Ramsey !
Eg . . .“
Hann hló hátt, kannske of
hátt.
,,Jú ég held nú það. Annars,
það er orðið anzi langt síðan við
höfum sézt.“
Ungfrú Parker fórnaði hönd-
unum.
,,Það er reglulega fallega gert
af yður að hringja, Bill,“ sagði
hún og benti honum að ganga
inn. Þau gengu inn í stofuna og
fengu sér sæti.
,,Það er svo dásamlegt að vita
til þess að þér skulið enn muna
eftir mér.“
Að lokinni dálítið vandræða-
legri þögn, tóku þau að spyrjast
fyrir um hvors annars hagi. 1
hvaða háskóla fóruð þér ? Hvar
kennið þér núna ? Hvert fóruð
þér í stríðinu ? Hvar endaði þetta
eiginlega með ungfrú Webster,
teiknikennarann ? O. s. frv.
,,Mér þótti virkilega vænt um
yður, ungfrú Parker,“ sagði hann
hrærður og starði ofan í gólfá-
breiðuna. ,,Eg ímynda mér að þér
séuð búnar að gleyma því, þeg-
ar ég sendi yður blómvöndinn ?“
Ungfrú Parker hristi höfuðið,
um leið og hún teygði sig eftir
sígarettuöskju. Hún lét hugann
reika um hin löngu liðnu ár og
44
HEIMILISRITIÐ