Heimilisritið - 01.07.1952, Blaðsíða 60

bjargaði sennilega lífi Annabelle,
því skrímslið' losaði um takið á
hálsi hennar og lét hana falla á
gólfið, um leið og það steig villt-
an dans af ánægju yfir þeim á-
hrifum, sem það hafði haft á
hina stúlkuna. Því næst greip
það í hár Annabelle og lyfti and-
liti hennar fast að sínu.
„Þjófur, ræningi“, sagði
skrímslið með karlmannsrödd, er
var þrungin hatri og brjálæðis-
legum ofsa. „Þú ætlaðir að ræna
mig arfi mínum, þú, stelpuræf-
illinn. Eg, ég er sá eini, sem á
tilkall til Glencliff. Ég var uppá-
hald gamla mannsins. Það var
ég, sem átti að erfa allt. Ég lék
mér hér í þessum göngum. Cyr-
us frændi sýndi mér leynigöng-
in. Þú skalt ekki fá að ræna mig
þessu, jafnvel þótt þú værir með
fullu viti. Eg skal sýna þér —“
og liann myndaði sig til að grípa
með loðinni krumlunni um háls
Annabelle.
Annabelle gat ekkert gert sér
til varnar, ekki einu sinni æpt.
Hún var nær dauða en lífi af
hræðslu og kyrkingartakinu.
Fullviss um, að hennar síðasta
stund væri komin, lokaði hún
augunum og féll aftur á bak á
gólfið.
„Nei, þú mátt ekki, slepptu
henni. Einu sinni er meira en
nóg. Eg gat ekki varnað þér að
drepa lögfræðinginn, en þú færð
ekki að drepa stúlkuna. Og þú
getur ekki gert hana vitskerta,
þótt þú reyndir í þúsund ár með
öllum þínum brellum. Hún hef-
ur unnið. Snertu hana ekki, segi
ég! Við verðum að taka á okkur
ábyrgðina báðir, ég býst við að
það verði erfitt fyrir mig. Nú er
það okkar að hverfa af sjónar-
svið'inu“.
Þetta var vörðurinn frá Fair-
view-hælinu. Hann hafði komið
þjótandi niður stigann í anddyr-
inu.
„Ur vegi, burtu frá augunum
á mér. LTt úr húsinu! Þú getur
ekkert gert. Þetta á ég allt, hús-
ið er mitt. Eg er eigandinn“.
Það var augljóst, að hann hafði
nú gleymt að leika skrímslið,
vörðurinn vissi það líka. Hann
vissi líka, að þetta rifrildi myndi
setja allt húsið á annan endann.
Hann dró upp byssu sína.
„Vitfirringur. Þér verð'ur
komið fyrir. Þú færð rafmagns-
stólinn. Að hvaða gagni heldurðu
að þetta hús, peningarnir eða
gimsteinarnir geti orðið þér?
Svona, fáðu mér draslið, Eg tek
við því öllu“. Og hann ógnaði
honum með byssunni.
Það' var rétt athugað af verð-
inum, að húsið ætti eftir að
komast á annan endann. Vit-
firringurinn hafði skilið eftir op-
58
HEIMILISRITIÐ