Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 4

var stofnaður skóli í þqrpinu.
Ég var sendur þangað og ásamt
mér tuttugu til þrjátíu önnur
börn. Fyrir hvert barn, sem sent
var í skólann, átti að greiða
í skólagjald þrjár rúblur á ári.
Þetta varð til þess, að fjöldi
þorpsbarna, sem áttu foreldra,
er ekki réðu við þessa f járupp-
hæð, fékk aldrei að koma í skól-
ann. Mikill hluti leiksystkina
minna varð þannig utangátta,
þeirra á meðal einnig Nesú.
Það var í fyrsta skipti, sem við
vorum dregin í dilka og það, sem
dró okkur í dilka, voru skólinn
og kennarinn. í fyrsta sinn urð-
um við þess vísari, að sum okk-
ar voru efnuð, sum fátæk. Enn
í dag heyri ég grát og kveinstafi
Nesús, þegar hann fleygði sér
til jarðar heima hjá sér og æpti
hástöfum, að hann langaði líka
til að ganga í skóla. Og enn í
dag heyri ég drynjandi rödd föð-
ur hans:
— Nei og aftur nei. Hvaðan í
f jandanum á ég að taka þrjár
rúblur? Ef ég kæmist yfir þrjár
rúblur, vantar þær fyrir mat.
Eigum við kannske að svelta
bara fyrir þennan bannsettan
skóla? Aldrei að eilífu!
Nesú og aðrir hinir útskúfuðu
félagar mínir flykktust að skóla-
dyrunum og gægðust í laumi
ipn til okkar, en kennarinn
%
leyfði þetta ekki, heldur rak þau
burt. Hann lét okkur ekki einu
sinni leika okkur við þau í frí-
mínútunum — við máttum ekki
skipta okkur neitt af þeim, sagði
hann. Þá fóru þau og settust bak
við skólann og biðu þess, að sein-
ustu kennslustundinni lyki, svo
að þau gætu orðið okkur sam-
ferða heim.
Á fyrsta skólaárinu hændist
ég æ meir að hinum nýju félög-
um mínum, og þegar árið var á
enda, voru Nesú og aðrir útskúf-
aðir félagar mínir hættir að setj-
ast bak við skólann og bíða.
Þegar ég þannig hafði gengið
tvö ár í þennan þorpsskóla, sendi
faðir minn mig til næsta kaup-
staðar til þess að ganga í skóla
þar. Þar opnaðist mér öldungis
nýr heimur. Húsin voru hvít
með rauðum þökum, fólkið var
þokkalegt og hreint, skólinn var
stór og fallegur, og þar var ekki
einungis einn kennari eins og
heima í þorpinu, heldur heill
hópur, þar á meðal kennslukon-
ur, en það var mér alveg óvænt
nýlunda.
Með umhverfi og skóla skipti
ég einnig um klæðnað. Ég var
færður í sama snotra og hreina
búning sem aðrir skólanemend-
ur bæjarins — og þannig breytt-
ur kom ég svo heim í þorpið mitt
í leyfum. Þegar Nesú og aðrir
HEIMILISRITIÐ