Heimilisritið - 01.01.1955, Síða 18

skilja það, að ungir menn þurfi
að hafa dálitla peninga handa á
milli til þess að geta hreyft sig
eitthvað.“
„Þú hefur kannske verið að
setja þig í skuldir rétt einu
sinni?“
„Satt er það, en það er ekki
nema um tuttugu og fimm pund
að ræða, og pabbi lætur eins og
ég hefði framið morð.“
„Þú verður að muna, að það
er hann, sem verður að borga,
og það gerir hann sko alltaf. Mér
fyndist þú ættir að skammast
þín hálft í hvoru. í rauninni er
hann alltof góður við þig.“
„Ég þakka. Ég kallaði ekki í
þig til þess að fá yfir mig nein-
ar siðaprédikanir,“ sagði hann
önugur. „Þú skilur ekki, að ég
er einn- af þeim, sem yerð að
hafa peninga handa á milli til
þess að geta lifað. Mér yrði það
alveg óbærilegt, ef ég ætti að
fara að spara og sjá í hvern eyri.
Eiginlega ætti ég að sjá mér út
ríka stúlku og kvænast henni.“
„Nú, en af hverju gerirðu það
ekki?“ spurði hún brosandi.
Það dimmdi yfir svip hans.
Hann stanzaði, og svört augu
hans störðu stingandi inn í augu
hennar.
„Af því — af því að það vill
svo til, að ég er hrifinn af ann-
arri.“
„Gerir það nokkuð til?“ spurði
hún hlæjandi. „Þú hefur svo oft
orðið ástfanginn áður. Hver er
sú hamingjusama núna?“
„Það ert þú, Linda!“ svaraði
hann.
„Hvaða bölvuð vitleysa, Maur-
ice! Við sem höfum verið leik-
systkini frá því við vorum pott-
ormar, og svo læturðu þér detta
í hug að segja mér að þú sért
allt í einu orðinn ástfanginn af
mér! Þetta er eins og hver önn-
ur vitleysa í þér!“
„Alls ekki! Ég er orðinn ást-
fanginn af þér, og fyrr eða síð-
ar skal ég giftast þér. Nú veiztu
það.“
Hún gerði sér ljóst, að hon-
um var fyllsta alvara, og hún
varð að viðurkenna, að hún
hafði kannske að vissu leyti leik-
ið sér að eldinum, þó að hún
hefði ekki búizt við neinu slíku.
Hann greip um handlegginn á
henni, en hún forðaði sér frá
honum.
„Hættu við þessar hugsanir
þínar hið bráðasta, Maurice,“
sagði hún óróleg. „Um hjóna-
band okkar á milli getur aldrei
orðið að ræða, því ég er alls ekki
ástfangin af þér, og verð það
aldrei.“
Hann stóð lengi og starði á
hana án þess að sleppa takinu
á handlegg hennar. Svo fór að
16
HEIMILISRITIÐ