Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 19

rigna fyrir alvöru, og hann náði
í vasaklútinn sinn og þurrkaði
sér um ennið.
„Af hverju hefurðu þá verið
að gefa mér undir fótinn?“
spurði hann. „Til hvers heldurðu
að ég hafi verið að koma í heim-
sókn til Kinlock Hall, ef ég hefði
ekki ætlað að hitta þig?“
„Vertu nú ekki svona órétt-
látur, Maurice,“ sagði hún
hneyksluð. „Ég hef aldrei gefið
þér undir fótinn. En nú verð-
urðu að hafa mig afsakaða! Ég
get ekki staðið hérna áfram í
rigningunni. Ég ætla til Cullach
og verð að vera komin aftur fyr-
ir hádegisverð.“
Hann gekk við hlið hennar, og
hún gaut augunum til hans. Hann
var allt öðru vísi en hann var
vanur, og hún fann til öryggis-
leysis. Svo kom þokan veltandi
niður frá fjallahlíðunum, ennþá
þéttari en fyrr, og minnkaði síð-
ur en svo taugaóstyrk hennar.
Allt í einu sagði Maurice:
„Þú hefur látið mig halda, að
þú værir hrifin af mer, og ef þú
heldur, að þú getir leikið þér að
mér, þá skjátlast þér hrapal-
lega.“
„Mér er óskiljanlegt, hvernig
þú leyfir þér að tala svona við
mig,“ sagði Linda gremjulega.
„Ég hef aldrei gefið þér tilefni
til neins í þá átt, og ég hef aldrei
litið á þig öðru vísi en sem gaml-
an leikfélaga. Hvað er það eig-
inlega, sem þú ætlar? Ertu með
einhverjar ógnanir?“
„Ég ætla aðeins að vekja at-
hygli þína á því, að ég læt ekki
bjóða mér hvað sem er. Finnst
þér það ekki auðskilið mál?“
Linda herti gönguna, en
skyndilega skrikaði henni fótur
í votu lynginu og hefði sjálfsagt
dottið, ef hann hefði ekki grip-
ið 1 hana — og í næstu andránni
fann hún brennandi varir hans
þrýsta á varir hennar.
„Þú munt áreiðalega læra að
elska mig!“ hvíslaði hann, þeg-
ar hún ýtti honum frá sér af öllu
afli. „Það er ekki til neins að
stympast gegn því, Linda.“
Hún fölnaði lítið eitt af reiði.
„Ég vil ekki sjá þig framar,"
sagði hún. „Ég skil ekki hvern-
ig þú getur leyft þér svona fram-
komu, Maurice.“
En hann var ekki lengur gamli
leikfélaginn; hann var ókunnug-
ur maður með hættuleg augu og
vanstillta framkomu, og hún var
ein með honum hér úti í dimmri
þokunni. Hún var alvarlega
hrædd við hann.
„Þú ættir ekki að reyna að
leika þér að mér,“ sagði hann
aftur, „því ég læt ekki kasta mér
burtu eins og slitnum hanzka.
Ég þekki ykkur kvenfólkið, en
JANÚAR, 1955
17