Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 20

þú skalt ekki sleppa frá mér.
Ég vil hafa þig — og það þýðir
ekkert fyrir þig að mótmæla.“
Hann dró hana til sín á nýjan
leik og beygði sig að henni. Hún
sleit sig lausa og hljóp eins og
fætur toguðu í áttina til þorps-
ins. Andartak starði hann undr-
andi á eftir henni, og svo tók
hann sprettinn á eftir, en hann
var svo óheppinn að hrasa og
detta kylliflatur. Og þegar hann
var staðinn upp aftur, sá hánn
að þorpshúsin voru nær en hann
hafði haldið, svo að hann nam
staðar, vegna þess að hann ótt-
aðist að hún kynni að taka upp
á því að hrópa á hjálp.
Hann stóð litla stund og starði
á eftir henni, en svo sneri hann
við og gekk heimleiðis.
„En hún er svo falleg og freist-
andi,“ tautaði hann við sjálfan
sig, „að ég skal aldrei gefast
upp. Hún skal sko fá að komast
að raun um, hvort okkar er
sterkara.“
Regnið lamdi hann í andlitið,
og ’hann lét gremju sína bitna á
reiðstígvélunum sínum — hann
skyldi sko sýna henni, að hann
léti ekki bjóða sér hvað sem
væri. Hvað hélt hún eiginlega
að hún væri? Hann skyldi á-
reiðanlega kenna henni að
þekkja hann!
Þegar hann kom að hvíta hlið-
inu aftur, sparkaði hann því upp
á gátt og gekk heim að húsinu.
Um sama leyti var Linda kom-
in að húsi leiguliðans, og göm-
ul kona opnaði fyrir henni.
„Eruð þér virkilega að koma
í svona slæmu veðri, ungfrú?“
sagði hún undrandi. „Og þér er-
uð bæði náfölar og kuldalegar.
Komið þér inn fyrir, ég ætla að
hita yður kaffi.“
„Það er alveg óþarfi,“ svaraði
Linda brosandi og fór inn á eft-
ir henni. „Það er ekkert að mér,
en hvernig líður Thomas, frú
Grant? Er honum að skána?“
„Já, heldur er það víst í átt-
ina,“ svaraði konan og setti ket-
ilinn yfir. „Læknirinn kom í gær
og gaf honum meðul.“
Linda var fegin að geta setið
þarna í hlýju eldhúsinu og hresst
sig á nýlöguðu kaffinu, og hún
sat næstum í klukkutíma hjá
gömlu hjónunum.
En þegar hún stóð upp til að
kveðja, fékk hún kvíðahroll.
Hvað átti hún að taka til bragðs,
ef Maurice sæti fyrir henni í
heimleiðinni? Jafnvel þótt hún
hefði Gyp 1 bandi, yrði hann
henni til lítils gagns, því hund-
urinn var alltof góðlyndur til
þess að geta orðið henni til
hjálpar, ef Maurice yrði of nær-
göngull.
Til allrar hamingju varð hún
18
HEIMILISRITIÐ