Heimilisritið - 01.01.1955, Síða 29

skárra biskupa, en að lokum féll
borgin. Þá var ekki að sökum að
spyrja. Borgin var rænd, her-
fangið sett á vagnana og fólkið
gert að ánauðugum þrælum, er
skipt var milli sigurvegaranna.
Frá öllu Norður- og Vestur-
Frakklandi var fólkið á stjórn-
lausum flótta til suðurs. Þá kom
sú frétt, að Aétius væri á leið-
inni með her sinn til móts við
Attila.
Kraftaverk hafði gerzt. Á síð-
ustu stundu höfðu þjóðir Vest-
ur-Evrópu sameinazt; óljóst hug-
boð sagði þeim, að þeirra biði
ekki annað en dauði og dóms-
dagur, ef þær tækju ekki hönd-
um saman. Aétius hafði sent
boð til þeirra allra og fengið þær
til að hlusta á sig. Hér komu
Burgundar, Frankar, Alemanar
og Saxar, Gallar frá Mið-Frakk-
landi, Theodorik Vestgotakóng-
ur með mikinn her og loks
Aétius sjálfur með legíónir sín-
ar.
Svo kænlega lét Aétius heri
sína marséra hvern út af fyrir
sig, að Húnana, sem enga upp-
lýsingaþjónustu höfðu, grunaði
ekkert um návist óvinanna, fyrr
en hersveitir Aétiusar komu til
Orleans. Húnarnir héldu undan,
Þeim var veitt eftirför og veitt
mikið tjón. Og nú voru töfrarnir
rofnir. Þessir gulu riddarar, sem
menn höfðu haldið ósigrandi,
voru það ekki. Attila fór yfir
Signu, inn í Champagne-hérað-
ið. Þar voru víðir vellir, sem
komu að góðu haldið fyrir ridd-
aralið hans. Hér safnaði hann
liði sínu, hér skyldi úrslitaorr-
ustan háð.
Héraðið nefndist þá Kata-
lánsku vellir. Þá eins og nú var
þetta sléttlendi frjósamt og vel
ræktað. Að líkindum hefur orr-
ustan verið háð í ágúst. Theo-
dorik kóngur var með Vestgota
í vinstra fylkingararmi, Aétius
með rómversku legíónirnar í
þeim hægri, og í miðju voru hin-
ar ótryggari þjóðir. Attila stjórn-
aði sjálfur her sínum, en hann
var nú ekki jafn sigurviss og áð-
ur. Um morguninn hafði hann
látið sækja spámenn sína, og
þeir höfðu spáð: „Þú munt bíða
ósigur, en hershöfðingi óvinanna
mun falla.“ Síðdegis hófst bar-
daginn um hæð eina á miðju orr-
ustusvæðinu. Aétius náði henni
fyrst, og hermenn hans sendu
örvadrífu gegn riddurum Húna.
Nokkra stund stöðvaðist bardag-
inn, en síðan kom til návígis,
sem tók fram öllu, er áður hafðí
þekkzt. Húnar göluðu sem úlfar
og Rómverjar börðu á skildí
sína. Vestgotar riðluðu hægra
fylkingararmi Attila, en Teo-
dorik konungur féll. Óðir af
JANÚAR, 1955
27