Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 38

ást hans var orðin að engu.“
„Ég er viss um, Beth, að það
hefur skeð meira en þetta!“
„Hvað segirðu? í, já, auðvitað!
Það, sem ég var að segja, var
bara byrjunin. En hann hélt
svona áfram allt kvöldið, varð,
ef hægt var, verri og verri, og í
kvöld, já . . . þá skeði það!!“
Frú Barnes gaut augunum á-
hygggjufull til Coru og sagði
fljótmælt:
„Æ, Cora! Vertu nú væn og
farðu fram í eldhús og hjálpaðu
Jane með kaffið.“ Og litlu
seinna bætti hún við hærri
röddu: „Henni virðist ekki ganga
sérlega vel með það!“
„Ég er alls ekki að hlusta!“
kallaði Jane úr borðstofunni.
„Ég kom bara hingað til þess að
sækja silfurkönnuna.“
Frú Barnes var svo skynsöm
að svara þessu engu.
„Flýttu þér, Cora! Og biddu
Jane um að koma með kaffið.“
Cora fór með dræmingi. Og
frú Barnes spurði óróleg:
„Hvað gerðist þá, Beth mín?“
„Ég ætlaði mér ekki að segja
frá því,“ sagði Beth, „en það er
víst bezt, að þú fáir að heyra allt
eins og það var.“ Hún hikaði
andartak, svo kom það: „Harm
. . . hann sló mig!“
Síðustu orðin hrópaði hún svo
hátt, að amma hennar og frænka,
sem höfðu verið komnar niður í
anddyrið, komu þjótandi inn í
stofuna. Júlía frænka var með
útbreiddan faðminn.
„Ó, veslings barn!“ kjökraði
hún. „Komdu elskan og gráttu
við barm frænku.“
Frú Barnes gamla, amma
Beths, stóð með alvörusvip og
horfði brúnaþung á tengdadótt-
ur sína.
„Hvað hefurðu hugsað þér að
gera, Margrét?“
„Að svo komnu hef ég ekki
aðhafzt annað en að biðja Jane
um að koma með kaffi!“
Svarið fór ákaflega í taugarn-
ar á tengdamóður hennar. Hún
hristi höfuðið ásakandi og sagði:
„Þú tekur alltof léttum tök-
um á öllu, Margrét! Það hef ég
sagt Charles oftar en einu sinni!
Hvemig gaztu gefið aumingja
Beth leyfi til að giftast þessum
Rex. Svona manni, sem mis-
þyrmir konunni sinni! Hvað hef-
ur þetta gengið til lengi?“
„Hvað segirðu? Hvað lengi . . .
aldrei, amma . . . ég meina . . .
það var í fyrsta skipti í kvöld,
og . . ■ og . . .“
„Og nú hefur hann farið frá
þér! Bíði hann bara hægur og
rólegur! Láttu mig tala við pilt,
þá . . .“
„Nei, nei, amma!“ greip Beth
fram í fyrir henni einbeitt. „Það
36
HEIMILISRITIÐ