Heimilisritið - 01.01.1955, Page 54

horninu. Hún var vel búin og
leit vel út, sennilega um hálf-
fertugt; hún andaði hægt og
reglulega, augun voru lokuð, og
fallegar hendurnar hvíldu í
kjöltu hennar. Hún hafði ekki
bært á sér, er hann kom inn,
og hann sá strax, að hún svaf
svefni hinna réttlátu. Bara
betra! Já, það væri bezt fyrir
hana, að hún héldi áfram að sofa
alla leiðina. Fjandinn hafi hana!
Hann fékk sér gætilega vænan
sopa úr ferðapelanum, síðan
hallaði hann sér einnig aftur á
bak, lokaði augunum og rifjaði
upp fyrir sér hina æsandi við-
burði síðasta sólarhrings.
ÞETTA hafði verið mesti
fengur, sem hann hafði klófest
til þessa — og sá auðveldasti!
Allt hafði svo að segja komið
upp í hendurnar á honum.
Greifafrúin hafði haldið mikils
háttar kveðjusamsæti, áður en
hún færi til útlanda daginn eft-
ir. Hann hafði blátt áfram labb-
að inn í húsið, ásamt fjölda ann-
arra gesta, og komizt óséður upp
á loft, meðan hin skemmtu sér
niðri, og þegar hann var kominn
inn í einkaherbergi hennar náð-
ar, frúarinnar, sá hann, að allar
dásemdirnar lágu þar á glám-
bekk, og beinlínis biðu eftir því,
að hann kæmi og hirti þær!
Þessar hátignu frúr voru vissu-
lega ótrúlega kærulausar. Þarna
var það allt saman — roðastein-
arnir frægu, demantamir og allt
hitt — lá á snyrtiborðinu, ein-
hver hafði bersýnilega verið í
þann veginn að pakka niður
gripunum fyrir burtför frúar-
innar daginn eftir. Hann hafði í
rólegheitum sópað því öllu nið-
ur í rúmgóða vasa sína og farið
sína leið. Svona auðvelt hafði
það verið!
Það hafði að vísu verið eitt
atriði, og það var hin ólánssama
stofuþerna. Það hafði sennilega
verið hún, sem átti að pakka nið-
ur gripunum. Hún hlaut að hafa
vikið sér frá andartak og kom-
ið aftan að honum, þegar hann
stakk síðustu öskjunni í vasa
sinn. Hann sá enn fyrir sér skelf-
ingarsvipinn á andliti hennar,
þegar hún opnaði munninn til
að reka upp óp, en kúlan úr
skammbyssu hans, sem var með
hljóðdeyfara, hafði kæft ópið í
fæðingunni. Já, þetta hafði ver-
ið leiðinda atvik, en svona gekk
það. Maður varð fyrst og fremst
að hugsa um eigið öryggi.
Að öðru leyti hafði allt geng-
ið eins og í sögu. Honum var að
vísu ókunnugt um, að lögregl-
una grunaði hann, þó þeim hefði
aldrei tekizt að sanna neitt á
hann til þessa. Hann hafði því
52
HEIMILISRITIÐ