Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 55

ekki áraett að hafa skartgripina
•á sér eða fela þá í herbergi sínu,
■en hafði pakkað þeim niður í
'venjulega handtösku og fengið
hana geymda í fatageymslunni
á jámbrautarstöðinni. Og hann
hafði ekki sótt hana fyrr en
hálftíma áður en lestin átti að
íara.
Og nú rann lestin áfram í
myrkrinu um vetrarlegt lands-
lag. Eftir tæpa þrjá tíma myndi
hann verða kominn til Liver-
pool, og þar ætlaði hann að leyn-
•ast í nokkra daga, áður en hann
héldi áfram til Leith, og þaðan
ætlaði hann að reyna að komast
með flutningaskipi til einhverr-
ar Eystrasaltshafnar. Hann ætl-
aði sem sé ekki að fremja það
.glappaskot að flýja til útlanda
um Harwich.
Hann lét augun hvíla með vel-
þóknun á töskunni. Þetta hafði
allt gengið svo skjótt, að hann
hafði ekki enn fengið tóm til að
skoða feng sinn nánar. Því
skyldi hann ekki gera það nú?
Konan í hinu horninu svaf enn-
þá vært eins og bam, og lestin
stanzaði ekki á leiðinni. Hún
myndi sennilega sofa þar til þau
kæmu til Liverpool. Hann ásetti
sér að hætta á það.
Fyrst breiddi hann vasaklút-
inn sinn á hnén á sér, því næst
opnaði hann töskuna hljóðlega
og tók öskjurnar upp, hverja af
annarri og tæmdi þær á vasa-
klútinn. Roðasteinar, smaragðar,
demantar. Glitrandi, sindrandi
haugur! Jafnvel þó Steinberg,
hylmarinn í Antwerpen, byði
honum aðeins fimmta hluta af
verðmætinu eins og hann var
vanur, átti hann þó að geta haft
að minnsta kosti fimmtán þús-
und pund út úr þessum gamla
nirfli. Og með fimmtán þúsund
pund í vasanum. . . .
Ofur lítil hreyfing í hinu horn-
inu kom honum til að líta snöggt
upp. Ferðafélagi hans sat bein í
sætinu og starði á hann með gal-
opnum augum og undarlegum
svip.
„0, mig grunaði ekki, að það
væru aðrir í klefanum,“ sagði
hún með djúpri og þægilegri
röddu. „Ég hlýt að hafa sofnað,
áður en lestin fór.“
„Já,“ svaraði hann þurrlega.
„Það var leitt, að þér skylduð
ekki halda áfram að sofa.“
Hún gretti sig ofurlítið.
„Það hljómar ekki sérlega
kurteislega, verð ég að segja. Er-
uð þér máske hræddur um, að
ég muni ónáða yður með að tala
það sem eftir er ferðarinnar?“
„O — nei! Það átti ég nú ekki
við,“ svaraði hann afsakandi.
„Ég átti bara við, að jámbraut-
arferðalög eru ætíð þreytandi,
JANÚAR, 1955
53