Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 63

arri eins manneskju og Lindu,“ sagði
.Eddi. „Hún er blátt. áfram einstök."
„Það finnst mér líka.“
Eddi virti mig fyrir sér hugsandi á
svip litla stund, áður en hann sagði:
„Já, og nú, þegar Wayne er úr leik,
þá endar það sjálfsagt með því, að þið
lendið saman í hjónasænginni. Hvers
vegna viltu nú vera að eyðileggja allt
saman með því móti?“
Það skýrði ég ekki fyrir honum.
„Jæja,“ sagði hann. „Eg get víst áreið-
anlega ekki bjargað þér! Þú átt það við
sjálfan þig, hvort þú vilt lenda í hnapp-
eldunni. Hvað gengur eiginlega að öllu
fólki? Ég er svo undrandi steinhissa!"
Hann fór að verða eirðarlaus. Stóð
•og nuddaði öðrum fætinum við hinn
fótlegginn.
„Jæja,“ sagði hann. „Ég held ég komi
mér burtu og reyni að finna eitthvað
spennandi. Við sjáumst seinna!“
„Heyrðu,“ hrópaði ég. „Komdu hing-
að. Það er svolitið, sem ég þarf að spyrja
þig um. Komdu!"
Eddi hikaði; stóð á öðrum fæti og
sneri hinum utan um hann.
„Komdu hingað, vinurinn," sagði ég.
„Hvað vilm?“ spurði hann.
„Komdu hingað," endurtók ég.
Eddi hreyfði sig ekki.
Ég gekk til hans og lagði annan
handlegginn yfir axlir hans.
„Það er eitt, sem ég þarf að spyrja
þig um,“ sagði ég í trúnaði við hann.
„Hvað er það?“ Hann beið.
„Það hefur víst ekki viljað svo til að
þú hafir fundið rakhnífinn minn inni í
herberginH?" spurði ég. „Þegar þú at-
hugaðir líkið? “
Hann glennti upp augun og starði á
mig með opinn munn.
„Ég spyr bara,“ sagði ég og reyndi að
láta eins og ekkert væri.
„Nú,“ sagði hann loks. „Ég skal segja
þér hvernig þetta var.“
Ég beið.
„Ég fann sem sagt rakhnífinn þar
inni; hann lá á rúminu,“ sagði hann.
„Jæja?“
Hann var dálítið skömmustulegur á
svipinn.
„Jú,“ sagði hann. „Setjum sem svo,
að það hefði átt að taka einhvern, sem
ég kærði mig ekki um að yrði ákærður?
Þú mátt ekki gleyma því, að þá vissi
ég ekki eins mikið og ég vissi seinna.
Ég heyrði ekki nema lítið af því, sem
talað var þarna úti í nótt. Setjum sem
svo, að Linda hefði lagt rakhnífinn
þarna? Heldurðu, að ég hefði sætt mig
við að láta hann þá finnast þama?“
Ég fullvissaði hann um, að ég skildi
hann.
„Svo tók ég hann,“ sagði hann.
„Bara svona til vonar og vara.“
Að svo búnu sýndi Eddi það á ótví-
ræðan hátt, að hann vildi fara. Hann
þrýsti höndunum djúpt í buxnavasana,
sneri baki í mig og fór að blístra lag-
leysu. Ég lét hann eiga sig. Ég gekk
frá honum og hélt heim að húsinu.
Þar var allt með kyrrum kjörum og
dauðaþögn yfir öllu. 1 stað þess að
hafa róandi áhrif á mig, eins og ætl-
azt er til að þögnin hafi, varð ég enn-
þá eirðarlausari. Sólin var næstum hnig-
in til viðar, og hálfrökkrið sveipaði allt
í fjarræna og óraunverulega móðu.
Mig langaði til að sjá Lindu. Ég viidi
tala við hana, svo að við gætum full-
vissað hvort annað um, að þetta væri
einungis ljót martröð og að helgin hefði
í rauninni verið indæl. Ég gekk inn í
húsið, en gat hvergi fundið hana. Og
allt í einu datt mér í hug, að mig lang-
aði til að synda, því þá kæmist ég
kannske í betra skip. Ég arkaði yfir
JANÚAR, 1955
61