Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 64

túnið og fann rakt og svalt grasið
strjúkast um öklana; ég gekk áfram yfir
í birkilundinn og komst að sundhyln-
um.
A eftir, þegar ég var kominn í bað-
kápuna, var ég betur upplagður en
nokkru sinni fyrr þennan dag. Þegar
ég gekk til baka gegnum ávaxtagarð-
inn, var sólin horfin, næturfjólan ang-
aði og lítill héri stökk yfir gangstíginn
fyrir framan fæturna á mér. Eg fór að
blístra lágt.
Linda sat fyrir framan húsið og beið
mín. Hún var klædd eins og hún væri
að fara á ball. Hún var í hvítum síð-
kjól, eða slopp sem hneig í gljáandi
fellingum niður á fætur hennar. Aldrei
hafði ég séð hana í honum fyrr. Aldrei
fyrr hafði ég séð hana svo dásamlega.
„Þú ert aðdáunarverð," sagði ég.
Hún brosti.
,,Þú crt það,“ sagði ég.
„Þetta er bara náttkjóll," upplýsti
hún.“
„Hvað ertu aS segja?"
„Ekki svona ákafur, ástin,“ sagði hún.
„Náttkjóllinn er innan undir sloppnum.
Þeir eiga saman. Þú mátt ekki halda,
að ég sé neitt dónalega klædd.“
„Má ég kyssa þig?“ spurði ég. „Eða
á ég að punta mig fyrst?“
„Þú ræður því sjálfur."
Ég sló þvf ekki á frest.
,,Tom,“ sagði hún seinna. „Þeir hafa
sótt Daisy og gamla manninn."
„Við skulum ekki tala um það,“ sagði
és-
„Viltu einn lítinn?" spurði ég.
„Nei takk.“
Það vildi ég ekki heldur.
„Eitt er það, sem mig langar til að
vita,“ sagði hún. „Hvers vegna var
Daisy skorin á háls, eftir að höfuðkúp-
an á henni hafði verið brotin?“
„Það er auðvelt að reikna út,“ álelt
ég-
„Hvernig þá?“
„Setjum sem svo, að tengdamamma
þín hafi ekki treyst karlinum fullkom-
lega,“ sagði ég. „Setjum svo, að þegar
hann kom aftur, eftir að hann hafði
kastað stjakanum í hylinn, hafi hún vilj-
að vita vissu sína. Setjum sem svo, að
hún hafi tekið fram rakhnífinn minn
og sagt: Hérna er ágætur rakhnífur,
sem þessi Patridge á. Notaðu hann.
Skjótztu upp og skerðu hana á háls. —
Þannig hefði þetta getað verið.“
,,Já.“ Linda gekk skref frá mér. „Eða
setjum sem svo, að hún hafi ekki einu
sinni sagt þetta við hann, heldur far-
ið sjálf þangað upp.“ Rödd hennar var
mjög lág og óttaslegin. „Setjum sem
svo að hún hafi sjálf tekið rakhnífinn
og . . . og . .
„Nei,“ sagði ég.
„Hvers vegna ekki?“
„Af því Eddi læsti dyrunum á eftir
sér.“
„Alveg rétt,“ sagði hún. „En við
skulum aldrei minnast á það aftur. Við
verðum að reyna að láta eins og það
hafi aldrei skeð.“
„Já, en það er eitt, sem ég verð að
tala við þig um,“ sagði ég.
„Og hvað er það?“
Ég gaf mér tíma til að kvcikja í
sígarettu, áður en ég svaraði.
„Þú þurftir ekki að vera svona fjári
góð leikkona! sagði ég.
„Hvað áttu við með því?“
„Þetta millispil við Wayne,“ sagði ég.
„Mér leið afleitlega.11
„Heyrðu nú ástin mín,“ sagði hún.
„Ef ég hefði ekki sannfært þig, hefði
ég ekki heldur getað sannfært hann.
Ég varð að leggja gildru fyrir móður
hans, og mér var nákvæmlega sama,
62
HEIMILISRITIÐ