Heimilisritið - 01.08.1955, Blaðsíða 26

til á okkar aldri, og færum að
hafa áhyggjur af kjúklingum.
Hún hló svolítið að þessari lé-
legu fyndni minni, en mótmælti
mér samt:
„Jói litli þarfnast sólar og
lofts“, minnti hún mig á, „og
þess þarfnast ég líka. Og til-
breytingarinnar.“
Þetta var svo sannarlega satt.
Við þörfnuðumst þess öll söm-
ul.
Rödd hennar var svo lág, þeg-
ar hún talaði og ég vaggaði
henni í örmum mínum til þess
að hugga hana. Á meðan bað 'ég
heitt til guðs um að kraftaverk
nÖitti ske á einhvern hátt.“
, riÖárso'n leit á ókunna manninn
ert!CÍítíhúfifif’leið augsýnilega ver
ógl3ý‘e^:ríHáHíí,^érði ekki lengur
tilraun til að fafSHSB. sagði án
riókkúiúa^hlúttykrííngáf:
ÍB.§H¥MíðnSé^2ytóí?,; SSIJþáð"sé
ýtíúrúlíh-rrieHh, 'kí'Vé/á:'áð" rif já
úúþTOþáfer É ból
! ■‘F&píM, Hllgcákk‘íHG?C_á¥sbH
hristi höfuðið, „ég verðJ’að táíáí
ýið eiríhvéfn,Jd§ ^r isirtúfíér'er-
uðBsá háesti!'?1E unibnyígnucj
Ilanrt hió svolHið' við! tííðústh
s^tningunaY'ertháétfí fljóHégaF^
h9ájÍ9 m9a ovs isv gó gO .íurnög
,n;bl9íí dmslgnu
®BvÉÉSÍá %$k ?eg éágðh áð^f cþá
báh ég'gfiÖ’ úm kraftaVrtfK1 —
það' skéði. 5iv io — fjstfsnnrfa
2Í
Einn af yfirmönnum rannsókn-
arlögreglunnar, sem starfaði áv
aðalstöðvunum — hann hét
reyndar Croydon — var úti að
handtaka óvandaðan innbrots-
þjóf. Áður en honum hafði tek-
izt að leita á þrjótnum, dró
hann upp skammbyssu og skaut
Croydon.
Þetta var reglulegt fólsku-
verk; og Croydon var einn bezt
liðni lögreglumaðurinn á stöð-
inni.
Allir samstarfsmenn hans voru
bálvondir.
Og ég var ekki mönnum sinn-
andi. Ég sór að finna glæpa-
manninn.
Svo einkennilega vildi til að
vátryggingafélagið hét fimm
þúsund dollara verðlaunum
þeim, sem leiddi málið til lykta.
Fimm þúsund! Einmitt upp-
hæðin, sem við Maísí höfðum
hugsað svo mikið um!
^Ég tók þetta sem fyrirboða og
tökuað^tefet'rtúð málið af auknum
krafti. Ég varðftð íéýsa gátuna.
fiÉgrjvarirtidágírtMJn®ít.iaaiv g„
L'Þaðíeihá, séirt1'við Víkáurrt; oy&i'
að þrjóturinn var nokktlrs 'köri-í
áff,Vhéiðúráíííá'ffií§‘úþjðf úr-rt rtúeð
augljósan smekk' 'J cfýVirtr 1 ékárt-
gHpúSÁI^Mé^t'irtegftí^ gimstéin-
úrftL Éh9 é’ftírt’SÍðátítía þjófrtáðinh,
var eins og jörðin hefði' gleýpt
fMúá S° núrí iöfiíaivrí “ióL ,0.,
HEIRÍÍhlSlSífö