Heimilisritið - 01.08.1955, Blaðsíða 35

/
Jajnvel sljóustu amerískum blaSalesendum brá í brún, þegar htiik~
myndadísin jagra, Rebecca Lane, htiarj á jlóSastiœðinu í Ohio.
Hún tiar aS tiísu í bíl — en í honum tioru einnig sex stiartar mann-
œtur jrá Ajríku — ekta hausaveiÖarar! . . . Spurt var tiiSstöðulaust
í úttiarpi og síma: Htiar er Rebecca Lane ? Er hún á líji ?
„Námar Salómons konungs“ varð fyrsta
flokks sigur, og peningamir streymdu
inn, og hver varð svo árangurinn? Það
er slík ósköp af kvikmyndaleikurum að
þvælast í Afríku í dag, að það er ekk-
ert rúm fyrir villidýrin. Ef að ljón er
ekki í vinnu hjá einhverju kvikmynda-
félaginu í dag, þá fær það hvergi inni.
Ef þér og ég værum ekki þeir fyrir-
myndar apakettir, sem við erum, segð-
um við skilið við auglýsingastarfsemina
og settum upp pylsuskúr í Nairobi. Við
myndum græða hrúgu af peningum,
vinur sæll.
Þetta er hreinasta leiðangurs-sótt, og
hún rénar sjálfsagt aftur; en á meðan
kvikasilfrið er um það bil að flóa út
úr hitamælinum er um að gera að maka
krókinn.
Það era þegar komnar einar tíu eða
tólf kvikmyndir frá Afríku á markað-
inn, og aðra tylft er verið að kvik-
mynda; og þegar við nú föram að taka
þátt í leiknum, er um að gera að finna
einhverja auglýsingabrellu, sem fær allt,
sem hingað til hefur verið upphugsað,
til að blikna, því annars drukknum við í
fjöldanum. Kvikmynd okkar „Nætur í
Nairobi" er að vísu ekki verri en hver
hinna, en hún er heldur ekkert betri.
Eg hef lagt hausinn í bleyti til þess
að finna eitthvað óvanalegt, eitthvað
yfirmáta stórkostlegt, og þér vitið, Ge-
org, að mér er óljúft að leggja hausinn
í bleyti; maður verður að spara stofn-
sjóðinn eins og þér vitið.
ÁGÚST, 1955
En þá datt mér allt í hug stórkost-
legasta hugmynd aldarinnar.
Conrad Thorne, sem var leikstjóri
myndarinnar, sýndi mér um daginn
nokkra af minjagripunum, sem hann
hafði komið með heim frá Afríku til’
þess að ganga í augu vina sinna og
kunningja, og yður að segja, þá fannst
mér ekki svo lítið til um þá. Og þá datt
mér í hug, að ef eitthvað getur vakið
áhuga gamals makráðs fausks eins og
mín, þá hlýtur einnig venjulegt_ fólk
að fyllast áhuga, og þá fæddist hugmynd-
in með öllu tilheyrandi í heilabúinu.
Við hefjum sýningar á myndinni
með sérstaklega fínni byrjun. Við för-
um í skyndiheimsókn til stærstu borg-
anna með Thorne og aðalleikara mynd-
arinnar og látum þá sýna þá hluti, sem
þeir hafa komið með heim, og segja frá
hinum áhrifamiklu atburðum, sem fyr-
ir þá komu meðan þeir vora að taka
myndina niðri í hinni raunveralegu
Afríku. Það áhrifamesta skeður, þegar
Thorne sýnir þeim sex ófalsaðar afrískar
mannætur eða hausaveiðara, eða hvað
það er sem þeir kalla slíka „kóna“ f
Afríku. Þeir eiga að gera áhorfendur
lafhrædda með þjóðdönsum og spjót-
kasti og öðram ámóta taugasvekkjandi
framskógaskemmtiatriðum.
Og hér er það, sem ég þarf á yður
að halda, Georg. Því á meðan ég er að
skrifa þetta eru sex slíkir afrískir hausa-
veiðarar þegar lagðir af stað frá Nairobi
til New York um borð í s/s „Spits-
33