Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 36

spurði hvort hún ætlaði til Gull-
haga.
„Já," sagði hún áköf, „áttuð
þér að sækja mig?"
Hann steig niður úr vagninum.
„Ég kom of seint til þess að ná
í lestina," muldraði hann og var
að því kominn að biðjast afsök-
unar, en hann var enn í slæmu
skapi og vildi ekki vera vingjam-
legur við hana.
Stúlkan hafði staðið á fætur og
hann tók töskumar og hélt á
þeim í höndunum.
„Nú skuluð þér setjast upp í
vagninn og svo skal ég reyna
að koma töskunum fyrir."
Þau óku af stað og sátu án
þess að segja orð. Hún var alveg
upptekin af að líta í kringum sig
í héraðinu, og teygði fram álk-
una í hvert skipti, sem þau óku
framhjá húsi eða bóndabæ. Hann
sneri andliti sínu fram á veginn
og hélt fast um taumana, eins
og hann ætti mjög erfitt með að
stjórna hestinum.
Vegurinn lá nú um lítið skóg-
arrjóður, þar sem ekki bærðist
lauf á grein. Dauf ilmvatnslykt
barst að vitum hans og hann gat
ekki stillt sig um að skáskjóta
augunum á stúlkuna. Sú er fín
með sig, hugsaði hann. Ætlaði
það verði lengi að breytast, þeg-
ar hún er farin að mjólka tíu
beljur!
•?4
Augu þeirra mættust og hún
hló.
„Hvers vegna í ósköpunum
sitjum við hér án þess að segja
orð? Maður skyldi halda, að við
værum að fara að jarðarför. Er
hesturinn eitthvað fælinn?"
„Nei, það er hann ekki," flýtti
hann sér að segja, „sá brúni er
ágætur." A eftir varð hann vand-
ræðalegur og skammaðist sín
fyrir að hafa ekki svarað henni
betur. Það var óþarfi fyrir hana
að sitja þama eins og merki-
kerti.
„Eruð þér máske sonur bónd-
ans?" spurði hún rétt á eftir. Hún
fylgdist vel með honum með aug-
unum. „Þér gætuð vel verið þann-
ig — merkilegheita bóndasonur
— ja, þér afsakið, en . .
Hann ræskti sig ofsareiður, nú
gerði hún beinlínis gys að hon-
um. Hann lét svipuna ganga á
hestinum og reyndi að finna eitt-
hvað gott svar, en gat ekki sagt
annað en þetta: „Það er óþarfi
að tala svona við mig, ég er ekki
annað en kaupamaður.::
„Jæja, þá fæ ég ekki skilið
hvers vegna við sitjum hér eins
og eitthvað fínt fólk. Er það ekki
til siðs hér, að vinnufólkið segi
þú hvert við annað?"
Hann sneri sér að henni og
augnaráð þeirra mættust, og augu
hennar voru eins blá, eins og
HEIMILISRITIÐ