Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 25

og varð miklu árangursríkara.“
,En ég skil ekki, hvernig þú
hefur átt að orða hana.“
Læknirinn brosti góðlátlega.
„Ég var dálítið heppinn,“ hélt
hann áfram. „Það skeði dálítið,
sem ég hafði ekki beinlínis gert
ráð fyrir.“
„Hvað var það?“
„Einn af ungu mönnunum
sendi ekki blómin, heldur kom
sjálfur. Hann var fátækur, auð-
vitað, og kom með lítinn fjólu-
vönd.“
„En hún varð glöð, var ekki
svo?“
,0, jú, glaðari en yfir öllum
hinum. En spurningin er, hvern-
ig honum hefur brugðið við að
sjá herbergið skreytt eins og við
útför stórbófa. Honum gat dott-
ið í hug, að leikið hefði verið á
sig.“
„En gerði hann það?“
„Nei. Og svo var annað, sem
hefði getað farið í handaskolum
en gerði það ekki. Díana er að-
laðandi stúlka, mjög lagleg líka.
En hún var ekki lagleg í þetta
sinn á að líta. Þetta gula andlit
hefði hrætt flesta unga menn á
burt fyrir fullt og allt.“
,,Svo þetta var ást við fyrstu
sýn?“
„Ef þú vilt kalla það svo. En
sannleikurinn var sá, að hann
var litblidur. Eini liturinn, sem
hann sá, var blátt, og hið eina,
sem hann tók eftir, voru stór,
blá augu. Honum fundust það
yndislegustu augu, sem hann
hefði séð.“
„Henni er nú batnað?11
„Já, og búin að fá góða vinnu
hjá Shield & Buckler.“
„Og unga manninum er sama,
þó andlitið sé ekki gult?“
„Hann vissi aldrei, að það
væri gult. Þau eru reyndar ekki
beinlínis trúlofuð ennþá, en ég
held þess verði ekki langt að
bíða.“
Læknirinn stóð upp.
„Þú hefur enn ekki sagt mér,
hvað þú settir í auglýsinguna,“
sagði ég.
„Nei, reyndar ekki,“ svaraði
hann. Hann tók eyðublað og
skrifaði, eins og hann væri að
hripa lyfseðil. Hann rétti mér
það samanbrotið, og ég las það
ekki fyrr en hann var farinn út
úr herberginu. En hér eru orð-
in, sem sennilega hafa bjargað
lífi ungrar stúlku:
BLÓM EFTIR BEIÐNI. Ég
þarf engin blóm ef ég dey.
En ég er fremur veik og
einmana og langar dálítið
í þau núna. Með þökk til
ykkar. — Ungfrú Díana
Metcalfe, Suburban Cott-
age spítala. *
JANÚAR, 1956
23