Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 35

að ætla að reyna að greiða það
slétt, því að það var svo strítt.
Þeir félagarnir voru álíka sterkir,
því höfðu þeir komist að, þegar
þeir lentu hvað annað í tuski að
gamni sínu. Hinrik var úr hérað-
inu og hafði aldrei verið neitt
með stúlkum. Páll var hins veg-
ar þekktur fyrir aðlaðandi fram-
komu og léttúðarfullt fas, og það
kom oft fyrir, að hann sendi línu
til Stúlku í Sandbakkaskóla, en
þaðan var Páll.
LOKS var Hinrik búinn að ljúka
verki sínu og komst af stað. Hann
lét hestinn brokka greitt nokkra
stund, en þegar ekki sást lengur
til þeirra frá bænum, lét hann
hestinn lötra og hugsaði til þess,
að kvenmaður, sem endilega
þurfti að koma daginn, sem hann
átti frí, hefði ekki nema gott af
því að þurfa að bíða svolítið á
járnbrautarstöðinni. Hún myndi
þá komast að því, að hún átti
ekki upp á háborðið hjá neinum
á bænum.
Þegar hann nálgaðist stöðina
danglaði hann í klárinn og lét
hann spretta úr spori, og hann
tók tæpast eftir því, að hann mætti
ungri stúlku, sem gekk eftir veg-
inum og burðaðist með tvær
þungar töskur.
A stöðinni sá hann hvorki járn-
brautarlest né stúlku. Hinrik varð
að fara inn á skrifstofuna og
spyrjast fyrir, og vingjarnlegur
járnbrautarstarfsmaður sagði við
hann: ,,Jú, lestin kom hingað og
það var ábyggilega ung stúlka
með. Hún gekk hér um á jám-
brautarpallinum og beið, en svo
gekk hún í burtu með töskumar
sínar. Jú, hún spurði víst eitt um
hvernig hún kæmist til Gullhaga."
Hinrik mundi nú eftir stúlk-
unni, sem gekk eftir veginum.
Það hlaut að vera hún, nýja
kaupakonan.
Hann flýtti sér af stað. Það
myndi ekki líta vel út, ef hún
fengi að sitja í hjá einhverjum
öðrum og næði heim á undan
honum. Hann sló í þann brúna
með svipunni og þeysti eftir veg-
inum frá járnbrautarstöðinni.
Hún sat á annarri töskunni á
vegarbrúninni þegar hann náði
henni á miðri Mylluhæðinni. Það
var steikjandi sólskin og hún
hafði hneppt frá sér kápunni svo
að sást í rauða kjólinn. Hún var
hattlaus, en brúna hárið hennar
var greitt aftur og hnýtt upp í
hnakkanum með rauðum silki-
borða. Enni hennar var hátt og
hreint og glampaði á það í sól-
skininu.
Hún kinkaði feimnislega kolli
til hans, þegar hann stanzaði og
bauð góðan dag. En svipur henn-
ar breyttist alveg, þegar hann
JANÚAR, 1956
33