Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 33

ráði óvin sinn, Zucceraga, af
dögum. Vonin glæðist að nýju í
brjósti hennar og hún segir her-
foringjanum djarflega að hún
muni ráða Zuccaraga af dögum
ef hún fái tvö þúsund duros fyr-
ir. Garrido telur hana naumast
með réttu ráði, en hún segir hon-
um að enginn skuli nokkru sinni
fá vitneskju um að hún geri
þetta, og þýtur síðan út í myrkr-
ið. Araquil kemur inn i einkenn-
isbúningi liðsforingja. Hann ber
sig illa yfir fjarveru Anitu. „Ó,
ástin 'mín“. Ramon, vinur hans,
er tortrygginn í garð hennar og
segir Araquil, að hún hafi sézt
halda í áttina til herbúða Carl-
istahersins og að Zuccaraga elski
fagrar konur. Við þessa fregn
verður Araquil bæði hryggur og
reiður og þýtur út úr herbúðun-
um, ráðinn í að brjótast yfir til
Carlistahersins og finna Anitu.
Hermennirnir syngja kringum
eldinn.Kór: „Þú vesalings her-
maður“.
II. ÞÁTTUR
Sama svið í dögun. Anita, sem
er utan við sig eins og í draumi,
hittir Garrido og segist hafa ráð-
ið Zucceraga af dögum. Saga
hennar vekur ekki litla undrun
herforingjans, en hún er á þá
Jeið, að Anita hafi komið til
tjalds Zuccaraga um nóttina,
hlustað á tilmæli hans um, að
hún auðsýndi honum blíðu sína,
en síðan stungið honum rýting í
hjartastað og flúið. Herforing-
inn greiðir henni tvö þúsund
duros og fær hana til að heita
því að halda því leyndu, sem
gerzt hafi. Hún fagnar yfir því
að geta nú fært Araquil heiman-
mundinn. Anita: „Gullið mitt
bjarta, glitrandi sjóður“. Skyndi-
lega kemur Araquil inn studdrr
nokkrum hermönum, en hann
hefur særzt í tilraun sinni til að
komast inn í herbúðir fjand-
mannanna. Hann er sanfærður
um sekt Anitu og þráir að fá að
deyja af sárum sínum. Hann frr
háðulegum orðum um ótryggð
hennar, en hún skilur ekki hveð
hann á við og sýnir honum f já -
sjóðinn — heimaiimundinn. Sök-
um þagnarheits síns getur hún
ekki skýrt honum frá með hverj-
um hætti hún hefur eignazt fjár-
sjóðinn, en hann er sannfærður
um að fjársjóðurinn sé gjöf frá
Zuccaraga, elskhuga hennar.
Þegar hann er að bana kominn
og heyrir að foringi Carlista-
nersins hafi verið myrtur verð-
ur honum ljóst hvemig í öllu
liggur, en hann deyr án þess að
geta beðið Anitu fyrirgefningar.
Anita er yfirkomin af harmi, sem
verður sálarþreki hennar of-
raun. Hún ýmist hlær eða græt-
ur. Tjaldið fellur. *
JANÚAR, 1956
31