Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 43

Páls, sem annar maður talaði fyr-
ir hans munn.
Barnabas skýrði sögu Páls svo
ljósu máli, að hver og einn skildi
að hér var vissulega kominn hinn
kristnasti . meðal kristinna, sem
jafnframt var hebreskastur allra
Hebrea.
Pétur, fiskimaðurinn risavaxni,
sté fram og íagnaði Páli opnum
örmum. Veðurbitnar, siggkrepptar
hendur fiskimannsin snurtu herð-
ar nýliðans í blessun.
Augu þeirra leiftruðu, er þeir
kenndu andann helga hvor í
annars brjósti. Pétur, hinn óbók-
lærði og ættsmái, sem hafði af-
neitað Kristi og samt verið val-
inn af honum til að vera bjarg
kirkjunnar; og Páll, presturinn og
hinn gagnmenntaði rómverski
borgari, sem hafði ofsótt Krist og
samt verið hrifinn úr myrkri sinn
ar eign sálar til þess að verða
ljós kirkjunnar; þeir skildu hvor
annan á svipstundu.
Og þeir liðu alltof fljótt þessir
fimmtán dagar, sem Pétur og Páll
eyddu saman í eldheitum sam-
ræðum og sameiginlegri bæn,
leiftrandi andagift og djúphugsuð-
um ráðagerðum. Svo slitu þeir
sig hvor frá öðrum og skildu
hryggir.
Yfirprestunum höfðu borist
fregnir um þennan óþekkta, nafn-
lausa mann, sem heimsótti Pétur.
Musterið hafði á döfinni ráða-
brugg um að myrða hann — og
gat aðeins þýtt enn eina ofsóknar-
bylgju gegn kirkjunni!
Vissulega var stundin enn ekki
runninn upp fyrir Pál að hefja
trúboð sitt. Páll hlaut að bíða.
Hann hlaut að hemja logasál sína
enn um skeið í skugganum.
Ekkert erfiði þyngra hefði verið
hægt að leggja á hann. Samt tók
hann ákvörðun sína möglunar-
laust, enda þót hún þýddi útlegð.
Páll hélt til hafnarinnar Cæsareu,
og þangað, sem skip það lá, sem
skyldi flytja hann heim til Tars-
us, og til tjaldasaums í stað þess
að hefja kristniboðið, sem hann
hafði dreymt um!
Hann hlaut að bíða í auðmýkt,
í bæn, heilabrotum — utangátta,
bæði í hinni nýju kirkju og hinni
gömlu — í 13 ár. Eina þjónustan,
sem hann megnaði að inna af
höndum þessi árin var að stuðla
að því með þögn sinni, að kirkj-
an fengi að vinna í friði, og svo
að biðja fyrir framgangi annarra.
MEÐAN þessu fór fram var boð-
skapur kristninnar útbreiddur,
hljóðum en hröðum skrefum um
rómverska keisaradæmið. Trúin
nýja breiddist land úr landi. Fá-
mennur söfnuður kristinna í einni
borg lagði fyrr en varði undir sig
alla byggðina, og fólkið streymdi
JANÚAR, 1956
41