Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 65

um sárí>aukann, sem var farinn að gera
vart við sig í brjósti hans, vinstra meg-
in. Nú vat hann sár, eins og stingur
gegnum lungun. Honum datt í hug,
að cf ti' vill væri hjartað að bila. Ein-
hvcrn veginn var betta ekki ógeðfeild
hugrnynd. Honum fannst, frekar en
hann hugsaði það, að það gæti orðið
lausn margra vandamála í líft hans, ef
hann yiði veikur. þá þyrfti hann ekki
alltaf að vera að gagnrýna og dæma
sjálfan sig. Og dauðinn var kannske
ekki svo afleitur, þegar öllu var á botn-
inn hvolft. Ekki hans eiginn dauði. Það
var allt öðru máli að gegna um dauða
annarra, sem hann bar ábyrgð á. . . .
En ef til vill mundi hann komast til
frú Sorren í tæka tíð.
Hann hafði setið og horft niður í
botninn á bátnum, en nú leit hann upp.
Elgur beitti tvíblöðuðu árinni af afli og
lagni, og vatnið freyddi við bátshliðina.
Nú var farið að birta. Fyrstu sólargeisl-
arnir flæddu yfir skóginn í austn, sem
hafði verið höggvinn og var nú farinn
að vaxa upp aftur. Blýgráar öldurnar
fóru að blika og glitra, en í vestri
gnæfði rauður leirbakkinn hátt yfir
vatnið. Þokan yfir ánni byltist til og
hvarf. Htnn báturinn var langt á eftir
þeim.
Svo beygði áin aftur inn í þéttan
skóginn. Það var eins og að fara inn í
dimma nótt. Háar furumar uxu fremst
á bökkunum og teygðu greinarnar út
yfir vatnið. Loftið var þmngið furuilmi.
Hér var áin mjórri og straumurinn
sterkari, og Elgur hætti að róa. Hann
lagði árina í bátinn og kveikti í sígar-
ettu.
,,Rósa cr alveg uppgefin," sagði hann.
„Það er bezt að við verðum eftir í kof-
anum mínum. Þið Viktor gerið haldið
áfrarn.,1
„Já, hún þarf að sofa,“ sagði lækn-
JANÚAR, 1956
irinn ákafur. „Við Viktor komumst
fyrr til bæjarins, ef hún er ekki með.“
Hann leit til baka og sá, hvar hinn
báturinn bcygði inn í myrkrið í skóg-
inum.
Eftir hálftíma breikkaði áin afmr.
skógurinn hörfaði undan, og bakkarnir
voru lágir og sefi vaxnir. Hér rann áin
út í Latimersvatn. Himinninn var heið-
ur og blár, og öldur vatnsins glitruðu í
sólskininu.
Elgur stýrði bátnum upp að bryggj-
unni. Hann lagði pokann sinn og riff-
ilinn á bryggjuna og hélt svo bátnum
stöðugum, meðan læknirinn steig á
land. Meðan Elgur var að draga bátinn
upp á bakkann, stóð Lew og horfði á
Viktor og konu sína nálgast. Þegar þau
komu að landi, gekk hann ril Rósu.
„Þú sefur hér, Rósa. Viktor kemur
með mér.“
Rósa settist í grasið. „Gefðu mér
sígarettu," sagði hún við Viktor.
Hann hlýddi henni vandræðalega, en
varaðist að líta í augu læknisms. Anda-
hópur flaug upp af grynningum
skammt frá, í hring yfir kofann og síð-
an út yfir vatnið.
„Lew, viljið þið Viktor kaffi?“ spurði
Elgur.
„Nei, við verðurn að halda áfrarn,"
sagði lækmrinn. Nú var honum rórra,
þegar Viktor og Rósa vom að skilja.
„Kannske við komumst í tæka tíð.“
Rósa blés reyknum út um nasirnar
og sagði: „Þú mundir bara eftir þcssu
til þess að eyðileggja ferðina. En þú
skalt fá það borgað.“
„Mér þykir fyrir því, Rósa. En frú
Sorren —“ Hann þagnaði.
„Þú genr henm víst mikíð gagn, eða
hitt þó hcldur.“
„Jæja, hafið þið ykkur af stað,“ sagði
Elgur. „Þú getur skilið pokann þinn
cftir hérna, Viktor. Og róðu duglega.1'
63