Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 56

KLUKKAN sjö hafði Trant og
flokkur hans úr morðdeildinni
komið til íbúðar Josephs Cooks
við Parkbreiðgötu og hitt þar fyrir
Boume lækni, lyftudrenginn og
hina fögru ljóshærðu stúlku úr
sveitinni.
Bourne sagði: „Cook kom í
lækningastofu mína á neðstu
hæðinni klukkan sex til þess að
láta pensla á sér nefið og fá
sprautu af penisillini. Ég man
þetta svona nákvæmlega vegna
þess, að honum var mjög annt
um heilsu sína og hann var alltaf
stundvís. Hann fór klukkan kortér
yfir sex."
,,Og ég fór strax á eftir með
hann hingað upp," greip lyftu-
drengurinn fram í. „1 kringum
klukkan hálfátta kom ungfrú
Towne. Hún stóð aðeins við í
nokkrar mínútur. Þegar ég var að
fara með hana niður aftur kom
þessi ungfrú." Hann kinkaði kolli
í áttina til þeirrar úr sveitinni.
„Ég barði," tilkynnti sú úr sveit-
inni. „Það var ekki svarað. Ég
heyrði stunur og flýtti mér að
hringja á lyftudrenginn. Við fór-
um inn og fundum hann dáinn."
„Skotinn," sagði drengurinn og
blístraði.
Trant sneri sér að honum.
„Veiztu, hvar þessi ungfrú Towne
býr?"
„Hún býr hér í húsinu."
„Náðu í hana."
Drengurinn hljóp af stað. Stuttu
seinna stóð læknirinn upp frá lík-
inu: „Þér getið strikað yfir sjálfs-
morð í þessu tilfelli. Þetta er
morð." Hann fleygði kvöldblaði
til Trant. „Og ef yður vantar
ástæðu......."
Fyrirsögn á fremstu síðu hljóð-
aði svo:
Miljónamæringurinn Joseph
Cook trúlofast dóttur miljónamær-
ings frá Texas öllirni á óvart.
„Á óvart er rétta orðið." Lækn-
irinn brosti undirfurðulega og leit
til skiptis á stúlkumar, en sú úr
borginni kom rétt í þessu inn úr
dyrunum. „Ég geri ráð fyrir, að
hvor þeirra sem er megi vera sár-
reið yfir að vera ekki í spomm
stúlkunnar frá Texas."
TRANT var nú einn með stúlk-
unum í dagstofunni. Ekkert hafði
verið hreyft. Á kaffiborði stóð eitt
kokkteil-glas og í því dreggjar af
Martini-kokkteil, ásamt kokkteil-
hristara með bráðnandi ísmolum
í. Sömuleiðis lágu skartgripir,
demantsnæla, tveir demants-
hringir og demantsarmband í
hrúgu á borðinu.
Sú úr sveitinni stóð við glugg-
ann og lézt ekki sjá þá úr borg-
inni, sem hallaði sér makinda-
lega út af á legubekk.
„Jæja stúlkur, kannske við
54
HEIMILISRITIÐ