Heimilisritið - 01.08.1956, Qupperneq 32

kollinn á henni og hneppti hann.
Svo lét hún Jönu aftur í grindina.
,,Svona, litla mín, leiktu þér nú,
meðan ég hjctlpa pabba þínum
að taka til héma." Hún rétti Jönu
gúmmíönd og brosti til mín. „Auð-
vitað kann ég að meðhöndla
böm, ég er hjúkrunarkona. Ég
vinn í lækningastofu núna, en ég
hef unnið í barnadeildum fjög-
urra spítala síðastliðin sjö ór.''
,,Sjö ór! Þú getur ekki verið
meira en tvítug," andmælti ég.
„Tuttugu og þriggja. Ég laug til
um aldur og byrjaði að læra
sextón óra." Hún fór fram í eld-
húsið, setti á sig svuntuna, sem
ég hafði tekið af mér, og byrjaði
að þvo upp. „Það þarf karlmann
til að koma slíkri óreiðu á hlut-
ina."
Ég fylgdi henni eftir að vaskin-
um. Ég vildi vera sem næst þess-
ari lífsglöðu og hressilegu stúlku.
„Æ, ég gerði það nú ekki einsam-
all," sagði ég. „Ég naut góðrar
hjálpar fjögurra lítilla pottorma."
Mér leið vel. Það var í fyrsta
sinn í fimm mánuði, að mér leið
reglulega vel. Eftir hálftíma var
allt í röð og reglu, krakkamir
komu heim úr sunnudagaskólan-
um og skiptu um föt, og nú töluðu
þau hvert í kapp við annað við
þessa nýju vinstúlku, sem kunni
að tala við þau og hlusta á þau.
Þegar miðdegisverðartími kom,
tókum við fullan kassa af brauð-
sneiðum, kökum og öðm góðgæti
og fórum niður í gjána bak við
götuna okkar. Sara og tvíburarnir
grófu holur og klifruðu um gjá-
vegginn í klukkutíma. Síðan
gengum vð öll heim. Ég sá, að
Goldy hafði skilið eftir lítinn, grá-
an bíl á stígnum. Ég hafði aldrei
vitað krakkana eins þæga að
hátta, ekki einu sinni meðan Eli-
nóra var til að stjóma þeim. Það
var ekki um að villast, að Goldy
kunni lagið á bömum.
Hún sagði mér, hvernig hún
hefði kynnzt föður mínum. Hún
fór til Flórída að leita sér atvinnu
og stanzaði við bensínsöluna, þar
sem hann hefur unnið, síðan hann
varð svo gigtveikur í höndimum.,
að hann varð að hætta við smíð-
ar. Þau tóku tal saman um ýmsa
staði, því hún heyrði á málfari
hans, að hann væri innflytjandi
til Ameríku, og þá sagði hann
henni frá Texas, þar sem sonur
hans ætti heima. „Við töluðum
aðeins saman fjórum sinnum,"
sagði hún. „En ég varð ekkert
hrifin af af þeim störfum, sem ég
gat fengið í Flórída, svo mér datt
í hug að skreppa hingað og hér
er ég komin."
Já, hugsaði ég, hingað ertu
komin. Mér fannst ég hafa þekkt
hana árum saman. Sá sviði, sem
ekki hafði horíið úr brjósti mér í
30
HEIMILISRITIÐ