Heimilisritið - 01.08.1956, Síða 37

í heiminn, þegar tvíburarnir voru
eins og hólfs árs, og skömmu síð-
ar var ég gerður að rafvirkja-
meistara og hafði mjög gott kaup.
Þegar Jana var hálfs árs, virti-
ist verða breyting á Elinóru. Þó
hún væri ástrík móðir, byrjaði
hún að vanrækja bömin. Eg tók
að skreppa heim frá vinnu tvisvar,
þrisvar á dag. Oft fann ég þá
bömin úti, illa klædd, og Jönu
grátandi í grindinni sinni. Elinóra
var steinsofandi inni í rúmi. Ég
vakti hana, hún fór að sinna böm-
unum, en virtist hálfringluð. Hún
bar hálftilreiddan mat á borð.
Tvisvar lá nærri, að hún eyði-
legði bílinn, þegar bömin voru
með henni. Hún sagðist ekki vita,
hvað hefði komið fyrir hana, fót-
urinn allt í einu virzt dofinn, svo
hún hefði ekki getað hreyft hann
af bensíngjöfinni.
Mér varð brátt ljóst, að eitthvað
■alvarlegt væri að henni. Ég fékk
roskna konu til að líta eftir böm-
imum. Svo fór ég með Elinóru á
spítala. Læknirinn sagði mér hisp-
nrslaust, að Elinóra hefði einfald-
lega eignast böm of ört. Hún
þarfnaðist hvíldar.
„Látið hana vera hér nokkra
daga," sagði hann. „Hún getur
sofið vel og þá hressist hún."
Hún svaf í tvo sólarhringa. Að
lokum viðurkenndi læknirinn, að
svefn hennar líktist of mikið dái,
til að geta verið eðlilegur. Hann
ráðlagði mér að leita til heilasér-
fræðings. Hann fann æxli eftir tvo
daga, en áður en hægt væri að
koma við skurðaðgerð, dó Elinóra.
Þegar mér var sagt þetta, sagði
ég ekki neitt. Ég fór heim og
fleygði mér á rúmið og grét með
áköfum ekka, sem ég gat ekki
ráðið neitt við, þangað til Sara
kom hlaupandi inn. Hún tók um
hálsinn á mér, horfði framan í
m.ig og sagði: „Pabbi, hvað er
að?"
„Það er mamma," sagði ég.
Ég varð að segja henni það.
„Mamma er farin. Hún er farin,
Sara."
„Hvert er hún farin, pabbi?"
Eg svaraði í örvæntingu: „Upp
í himininn." Ég gat ekki sagt, að
hún væri farin til guðs, því ég
trúði ekki á hann.
Sara gekk þegjandi burt. Það
var ekki fyrr en seinna, að ég
gerði mér ljós, að hún væri að
reyna að botna eitthvað í þessu,
sem hafði komið fyrir.
HVERNIG get ég sagt frá næstu
dögunum? Fyrst og fremst voru
það börnin. Ég var svo yfirþyrmd-
ur af missi þeirra, að ég gat ekki
hugsað um minn eigin. Klukku-
stundum saman gekk ég um hús-
ið innan um vini Elinóru, oftast
með Jönu á handleggnum. Ég vor-
ÁGÚST. 1956
35