Heimilisritið - 01.08.1956, Qupperneq 44

veíttu kampavín. Ég veit ekki til,
að kampavín hafi áður verið veitt
í brúðkaupsveizlu í okkar bæ, en
í þetta sinn var enginn skortur á
því. Ég sá Herb Crandall, sem
var heima í orlofi úr hernum,
drekka það með móður sinni. Þau
hlógu hvort framan í annað, því
hvorugt þeirra hafði bragðað það
fyrr.
VIÐ flugum til Flórída í brúð-
kaupsför. Pabbi bauðst til að hýsa
okkur, en ég þorði ekki að hætta
á það. Ég vissi þegar, hvernig
hveitibrauðsdagar með Goldy
myndu verða, en ég vildi ekki,
að pabbi kæmist að þvi. Á dag-
inn lágum við í sandfjörunni í létt-
um baðfötum og hvíldum okkur
eftir erfiði næturinnar. Vissulega
naut ég allra þessara ástaratlota,
en það var léttir fyrir mig, þegar
Goldy varð svo sólbrennd á bak-
inu, að ég fékk að sofa tvær heil-
ar nætur í næði.
Við héldum aftur heim, og í
einni svipan varð húsið eins og
nýtt. Goldy kunni sannaralega að
annast heimili og böm. Áður en
maður vissi af, voru bömin fjögur
búin að læra að bjarga sér sjálf,
og voru afar hreykin af því. Vinir
og kunningjar tóku að líta inn,
vinnufélagar mínir og konur
þeirra. Þau gátu ekki nógsamlega
lofað Goldy fyrir það, hversu vel
42
henni hefði tekizt að hressa upp
á heimilið og bæta úr allri undan-
genginni vanhirðu. Goldy hélt af-
mælisveizlu fyrir tvíburana og
skömmu síðar fyrir Söru. Vinir
okkar sáu, hversu mjög bömun-
um þótti vænt um hana, og hversu
vel þau tóku sig út nú, þegar
Goldy sá um klæðnað þeirra. Ég
hugsaði, að nú myndi hneykslið
strax gleymast, og allt myndi
verða eins og bezt yrði á kosið.
Það hcíði lánazt vel, hugsaði ég,
þrátt fyrir allan kvíða, hafði
hjónaband okkar lánazt vel.
I janúar, á ártíð dauða Elinóru,
fór ég með börnin til að kaupa
blóm. Við fórum í kirkjugarðinn
og lögðum blómin á leiði Elinóru.
Ég talaði við börnin um Elinóru
— hversu vænt henni hefði þótt
um þau, og óskað að eignast
mörg börn. „Nú er hún hjá guði,"
sagði ég. „Hún veit, að nýja
mamman ykkar annast ykkur
vel, og hún er glöð yfir því. Hún
er fegin því, að ykkur þykir svo
vænt um nýju mömmuna."
Ég hef aldrei vitað kvenmann
verða hamingjusamari af því að
verða bamshafandi, en Goldy.
Það, ásamt hjónabandi, var ein-
mitt það, sem hana hafði vantað
til að kveða niður sektartilfinning-
una út af því, hversu mjög kyn-
hvatir höfðu ráðið lífi hennar, og
næstum eyðilagt það. Ég skil það
HEIMILISRITIÐ