Heimilisritið - 01.08.1956, Síða 45

nú, en þá fannst mér það bara
dálítið skringilegt og jafnframt
hugnæmt. Hún talaði ekki um
annað en þunga sinn og þau ein-
kenni, sem honum voru samfara.
Jafnskjótt og nokkuð fór að sjá á
henni, var hún sífellt að sýna
það, sýna hve stórt barnið væri
orðið. Oft sá ég vandræðasvip á
kunningjum okkar, þegar Goldy
strekkti á kjólnum sínum til að
sýna bumbuna á sér!
,,Hún heldur hún hafi fundið
upp mannkynið," sagði ég til að
gera gaman úr hinni óviðfelldnu
sýnihneigð hennar. Goldy gat
ekki hugsað um annað- en líkama
sinn og þessi nýju einkenni og
tiffinningar. Hún bað fólk oft að
þreifa á, hvernig bamið hreyfðist,
eins og hún byggist við, að aðrar
konur, mæður, væru jafn heillað-
ar af þessu undri, eins og hún var
sjálf.
DAGINN sem barnið fæddist,
hringdi ég. til foreldra hennar og
pabba míns. Þegar ég kom frá
því, var Goldy hlaupandi á spít-
alaganginum í stuttum slopp, sem
ekki var einu sinni hnepptur á
bakinu, h.eldur flaksaði frá henni.
A eftir sagðist hún ekkert muna
eftir því. Hið eina, sem hún
myndi, væri það, að hún hefði
orðið að sjá barnið, og hefði þurft
að hlaupa eftir ganginum til
bamastofunnar til þess.
Hún hafði þann litla auðvitað
á brjósti. Henni fannst það æs-
andi, eins og allt annað líkamlegt.
Hún sat í heilan klukkutíma og
reyndi að láta bamið halda á-
fram að sjúga, löngu eftir að það
var orðið mett, og hirti aldrei um
að hylja brjóst sín. Eg fór ætíð hjá
mér, þegar ég sá vandræðasvip-
inn á mönnum, sem ég bauð
heim til kvöldverðar, þegar þeir
snem sér undan, er hún hneppti
frá sér og beraði brjóstin. Eg sagði
við sjálfan mig, að þeir væru
teprulegir, en þó vissi ég, að ef
konur þeirra hefðu hegðað sér
eins og Goldy í návist minni,
myndi mér hafa bmgðið ónota-
lega við.
Til þessa hafði margt óþægi-
legt skeð, en ekkert verulega al-
varlegs eðlis. En þegar ég hafði
sífellt í huga, að Sara og tvíbur-
arnir voru þegar vaxin upp i'r
þeirri líkamlegu sýnihneigð, sem
Goldy myndi aldrei vaxa upp úr,
jók það með mér andúð á því
sambandi manns og konu, sem
verður að haldast traust og sterkt.
Mér varð æ oftar á að hugsa um
andstæðuna milli innileika og
virðuleika Elinóru, og hinnar yf-
irborðslegu sýnihneigðar Goldy.
Goldy vissi, að hún átti enga
sanna vini í þeim konum, sem
ÁGÚST. 1956
43