Heimilisritið - 01.08.1956, Qupperneq 48

og fann börnin fimm ein í húsinu.
Þcrr var bréfmiði frá Goldy.
„Elskan, mamma hringdi í dag.
Hún fékk hjartakast og þarfnast
mín. Kem eftir fáeina daga."
Ég hringdi í ofboði til frú Gates,
en hún var að vinna annars stað-
ar. Svo hringdi ég til kvenna, sem
höfðu verið vinkonur Elinóru, en
engin þeirra vissi af kvenmanni,
sem ég gæti íengið. Að lokum
tók ég það ráð, sem ég hefði átt
að grípa til strax. Ég hringdi til
Milwaukee til að biðja frú Rondell
að fá sér aðra hjúkrunarkonu,
svo Goldy gæti komið heim og
annast börnin.
Strax er ég heyrði rödd frú
Rondell í símanum, vissi ég hið
sanna. Hún var ekki veik. Hún
vissi ekki, hvar Goldy var. ,,Da-
víð, Davíð," hrópaði hún, ,,ég
vildi ég vissi, hvað ég ætti að
segja." Þá vissi ég, að þetta var
nokkuð, sem hún hafði óttast allt
frá upphafi. Hún sagði: ,,Myndi
það hjálpa, ef ég kæmi. Ég gæti
að minnsta kosti annast um börn-
in."
„Gætir þú það?" Þó ég blygð-
aðist mín, gat ég ekki annað en
þegið boðið.
,,Ég kem með næturflugferðinni.
Hittu mig á flugvellinum, Davíð."
NÆSTU dagana sagði frú Ron-
dell mér ýmislegt, sem ég hefði
átt að geta getið mér til um sjálf-
ur, ef ég hefði þorað að horfast í
augu við sannleikann.
Goldy hafði farið til Texas og
leitað mig uppi af því hún vissi
um þörf mína. Hún vissi, að ég
myndi sennilega kvænast henni,
þó aðrir menn hefðu hætt við það,.
er þeim varð ljóst, hve lauslát hún
var.
Goldy var eins og ofdrykkju-
maður, nema það var kynhung-
ur, en ekki áfengishungur, sem
hún varð að seðja. Alltaf síðan
hún var krakki, hafði hún verið
haldin ástríðu til að sýna Ukama
sinn, láta einhvern sjá sig, svo
hún gæti vakið hjá honum aðdá-
un og girnd, sem var henni lyrir
öllu öðru. Þrettán ára gömul hafði
hún horfið burt í mánuð og kom-
ið heim uppdubbuð í ný föt og
gerviskartgripi. Þegar Goldy var
sextán ára, hafði mamma hennar
fundið hana úti í bílskúr hjá
sendisveini, þar sem hún lá nak-
in í faðmi hans.
,,Ég hefði átt að hafa hana hjá
mér og reyna að hjálpa henni,"
sagði frú Rondell dapurlega. ,,f
stað þess kom ég henni í hjúkr-
unarnám í spítala, þar sem ég
þekkti einn lækninn. Ég vonaði,
að hið erfiða starf myndi forða
henni frá vandræðum, og þó svo
yrði ekki, myndi þekkingin, er
hún öðlaðist sem hjúkrunarkona,
46
HEIMILISRITIÐ