Heimilisritið - 01.01.1957, Side 42

Þín og mín. Hún heldur, að við
séum hjón. Elín, þú mátt ekki
bregðast mér. Þú verður að vera
konan mín — svolitía stund,
þangað til hún er íarin!"
,,Þið bræður eruð einkar lagn-
ir að velja góð tækifæri til kvon-
bæna. Frank bað mín, þegar við
duttum niður um ís og stóðum
í tjörninni upp í háls."
AFTUR var hringt. Mikael
þrýsti hikandi á hnappinn, sem
opnaði dyrnar og þakkaði sínum
sæla, að íbúðin skyldi vera á
fjórðu hæð og engin lyfta í hús-
inu. Það gaf honum tíma til að
skýra hlutverkið fyrir mágkonu
sinni.
Nú var Jana á leið upp stigann
dálítið óróleg vegna þess, að
hún hafði einu sinni látið duttl-
unga hans hlaupa með sig í gön-
ur. I gær, þegar hún fékk allt í
einu tilkynningu um, að hún
hefði þrátt fyrir allt fengið hlut-
verkið, hafði hún verið svo ham-
ingjusöm, að henni fannst, að
hún yrði að liáta aðra njóta hlut-
deildar í gleði sinni. Þessvegna
hafði hún keypt leikföng handa
bömunum — og nú var of seint
fyrir hana að iðrast fljótræði síns.
Samræðurnar gengu stirðlega.
Jönu fannst frú Ingram hafa eink-
ar leiðan sið — að kalla mann
sinn „vinur minn" og „elskan
mín" í öðm hvom orði.
„Á ég að ná í börnin, elskan?"
spurði Elín og stóð þunglega á
fætur. Ingram brá þegar við og
opnaði dyrnar fyrir hana með
yfirdrifinni kurteisi. Augu hennar
tindruðu af gamansemi. Á eftir
sagði Jana fljótt: „Eg vildi ekki
segja neitt, á meðan frú Ingram
var við — en ég hef loks fengið
svar frá hr. Butterworth." Hún
leitaði ákaft í tösku sinni.
I sama bili heyrðust háværar
raddir barnanna framan við
dymar.
Jana lokaði töskunni í skyndi
og hélt gjafabögglunum tilbún-
um. Bömin komu inn, fengu gjaf-
irnar, létu þær liggja á gólfinu
og hrópuðu í kór: „Hvenær eig-
um við að fara í garðinn?"
„Mikael hefur lofað að fara
með þeim í garðinn og gefa
íkorna, sem þau kalla Elmer, og
hann efnir ævinlega það sem
hann lofar. Þér dettur aldrei í
hug að lofa upp í ermina þín, er
það elskan?"
Jana spratt upp eins og hún
hefði verið stungin. „Hafið þér
nokkuð á móti því, að ég fari
með í garðinn? Mig hefur alltaf
langað svo til að gefa íkoma,"
heyrði hún sjálfa sig segja, sér
til undrunar.
40
HEIMILISRITIÐ