Heimilisritið - 01.02.1958, Qupperneq 17

dáleiðslukraftur beinist að. Hún
kemur þeim í leiðslu — eins og
Kún kallar það — og svo gera
þeir allt, sem hún segir þeim að
gera. Hún skrifar á blað, það
sem þeir eiga að gera, og þegar
þeir svo hafa framkvæmt vilja
hennar, sýnir hún öllum við-
stöddum blaðið og það, sem á
því stendur.“
,,Hvaðan kom þessi galdra-
norn fljúgandi á kústskafti ?“
spurði móðir hennar, bæði í
gamni og alvöru.
,,Frá New York. Hún kom
þangað fyrst í stuttu leyfi, en
leizt strax svo vel á heimilisvin-
ina, þ. e. a. s. karlmennina, að
hún settist þar alveg um kyrrt.
Og frá því að hún sá Bob í fyrsta
skiptið hefur hún aðeins hugs-
að um það eitt, að veiða hann í
net sitt. Karlmennirnir eru nú
svo veikir á svellinu, eins og þú
veizt,“ sagði Mary og bætti svo
við, kjökrandi: — „Mamma,
hvað á ég eiginlega að gera?“
Augu frú Reese, sem venju-
lega voru svo mild og blíðleg,
urðu skyndilega köld og hörð. —
,,Veikur á svellinu,“ tautaði hún
fyrir munni sér. — ,,Það minnir
mig á dálítið, sem ég var næst-
um alveg búin að gleyma. Fyrir
tuttugu og þremur árum var fað-
ir þinn elskulegur mjög heillað-
ur af hörundsdökkri dansmey.“
Mary starði í orðvana undrun
á móður sína. — ,,Pabbi? . . .
Já, en hann er svo góður og ynd-
islegur maður. . . .“
,,Það er nú Bob þinn líka, dótt-
ir góð.“ Frú Reese brosti glettn-
islega. — ,,En samt vorum við
gefin saman í heilagt hjónaband
skömmu síðar. Það fór allt sam-
kvæmt áætlun."
,,En hvað gaztu eiginlega gert,
til þess að verða henni yfirsterk-
ari ?“ spurði Mary forvitnislega.
,,Það er nú mál, sem hvorki
kemur þér né föður þínum við,
stúlka mín,“ sagði frú Reese.
,,En það eitt get ég a. m. k. sagt
þér, án þess að fullyrða of mikið,
að hún féll á sínu eigin bragði,
stúlkukindin. Og svo skaltu að
lokum muna það, að ástin er
ávallt sterkari en allar hunda-
kúnstir og sjónhverfingar.“
,,Ja, guð má vita . . .“ and-
varpaði Mary.
UM kvöldið, þegar Mary var
að klæða sig til miðdegisverðar-
ins, úti í sumarskálanum, kom
Della Tracy inn í svefnherbergið
til hennar.
,,Ég held næstum að Charlottu
hafi tekizt að gera ykkur allar
afbrýðisamar," sagði hún bros-
andi. — ,,En vertu alveg óhrædd,
Mary. Bæði Bob þinn og hinir
dáleiddu ungu mennirnir munu
HEIMILISRITIÐ
15