Heimilisritið - 01.02.1958, Qupperneq 37

en ekki í brún. Þetta var Clem
Wilson — og hann var kvæntur
maður. ,, ViljiS þið koma í bíl-
túr, stelpur?“
Við litum hver á aðra og viss-
um ekki, hvað gera skyldi. Hvað
var Clem Wilson, sem átti konu
og tvö börn heima, að gera með
að bjóða stelpum í bíltúr ?“
Hann opnaði hurðina og brosti
við mér.
,,Ég þarf að drepa tímann í
eina klukkustund. Hvernig væri,
að þið hjálpuðuð mér til þess?“
spurði hann glaðlega. ,,Stígðu
inn, Betsy, og taktu vinkonur
þínar með þér.“
Mér kom á óvart, að hann
vissi, hvað ég hét. Að sjálfsögðu
vissi ég, hver hann var, en hann
hlaut að vera kominn undir þrí-
tugt, og ég var stórhrifin og mont-
in af því, að svo aðlaðandi mað-
ur skyldi kannast við mig.
Sara benti mér að fara inn í
bílinn. ,,Við skulum koma,“
hvíslaði hún. ,,Það er allt í lagi
fyrst við erum þrjár.“
,,Samþykkt,“ sagði ég.
Clem ýtti dyrunum betur upp
og lagði framsætið niður. Síðan
sagði hann Jane og Söru að fara
afturí, rétti sætið við aftur og
beið þess, að ég settist framí hjá
sér. Jafnvel þá, þó ég væri mér
þess aðeins hálfmeðvitandi, fann
ég ánægjubylgju fara um mig
vegna þess, að hann hafði viljað
hafa mig framí.
Næsta klukkutímann keyrðum
við um, sungum og töluðum, þar
til við komum aftur á þann stað,
sem Clem hafði tekið okkur uppí.
Hann stanzaði bílinn og hleypti
okkur út.
,,Þetta var svei mér skemmti-
legt,“ sagði hann. ,,Við skulum
einhvern tíma endurtaka það.“
Við samsinntum hlæjandi og
buðum góða nótt. Um leið og
Clem settist aftur undir stýrið,
mættust augu okkar.
,,Sé þig seinna,“ sagði hann
og beindi orðunum til mín.
Síðan skrölti bíllinn niður eft-
ir veginum og ég braut heilann
um, hvort hann virkilega langaði
til að hitta mig aftur. Ég var í
undarlega miklu uppnámi og tal-
aði óðamála við stelpurnar svo
þær yrðu einskis varar.
Ég hugsaði um Clem það kvöld
og næstu dagana. En ég sagði
hvað eftir annað við sjálfa mig,
að hann væri kvæntur og ég hefði
engan rétt til að hugsa um hann.
Svo var það viku seinna, þeg-
ar við vorum allar þrjár á kvöld-
göngu eftir veginum meðfram
ströndinni, að blái bíllinn hans
Clem ók fram á okkur. Hann
stakk höfðinu út um gluggann og
sagði brosandi, „þvílík hunda-
heimilisritið
35