Heimilisritið - 01.02.1958, Qupperneq 61

um. Frú Helga óskaði að hún
gæti horfzt í augu við hana, því
þess háttar var alltaf hægt að sjá.
Nei, þarna kom kona póstsins.
Frú Helga flýtti sér yfir á hina
gangstéttina, því hún þekkti ekki
neina verri slúðurkerlingu. Hún
var svo forvitin að þess voru eng-
in dæmi. Að nokkur mannsekja
nennti að gera slíka rekistefnu út
af málefnum annarra.
Frú Helga reikaði niður Aðal-
götu. Hún ætlaði rétt aðeins að
kíkja í glugga kaupfélagsins áð-
ur en hún sneri við. Hún gekk
framhjá litla húsinu hennar Ástu
Bergs á leið sinni. Á húsinu stóð
skilti merkt ,,Vefstofa“. Já, það
gekk vel fyrir henni þótt hún sæ-
ist sjaldan vinna nokkurt hand-
tak. En karlmenn hafði hún ætíð
í heimsókn. Stundum jafnvel frá
höfuðborginni og þá bjuggu þeir
hjá henni í marga daga. Hún var
heldur ekki smeyk að bjóða heim
bæði ráðsmanninum á búinu og
dýralækninum, sem var ógiftur,
nei, ónei. Fý, slíkt kvenfólk, sem
aldrei hafði verið gift og senni-
lega aldrei myndi verða það. Hún
vildi bara gera þá vitlausa í sér,
það var allt og sumt. Og það
gat svo sem átt sér stað að hún
nældi sér í aura hjá þeim. Hún
var ,,Undirheimur“ bæjarins.
Andlit frú Helgu varð allt sam-
ankiprað þegar hún hugsaði orð-
ið. Allt í einu kom hún auga á
karlmannsreiðhjól, sem stóð í
horni garðsins við hús Ástu
Bergs. Já, fast upp við grind-
verkið, því auðvitað var það ekki
ætlunin að það sæist. Og það var
svo sem ekkert merkilegt. Þetta
var hjólið hans Óla J ónssonar.
Eins og hún kannaðist ekki við
það. Þennan gamla garm með
brúna sætinu. Frú Helga hristist
af æsingu. Þetta var þó það
versta. Óli Jónsson, sem var ný-
giftur og átti svo fallega konu.
Hvað hún kenndi í brjósti um
hana. Aumingja, vesalings frúin.
Ef til vill vissi hún ekkert um
þetta. Konurnar voru alltaf þær
síðustu, sem fengu að vita um
slíkt. Frú Helga stóð kyrr og
starði á hjólið. Nei, það gat ekki
átt sér stað. Reyndar þurfti það
ekki endilega að þýða neitt sér-
stakt með þetta reiðhjól. Þegar
allt kom til alls, þá gat átt sér
stað að Óli Jónsson væri að sækja
ofinn dúk fyrir konu sfna. Já,
þannig lá líklega í því.
Frú Helga var dálítið þreytt
þegar hún kom að kaupfélaginu,
og hún hafði ekki nægilegt þrek
til þess að athuga gaumgæfilega
rafmagnsofnana, sem voru ný-
komnir þangað. Ekki heldur
hverjir væru komnir í búðina.
Nei, nú varð hún að komast
heim. Á morgun gæti hún þá
HEIMILISRITIÐ
59