Heimilisritið - 01.08.1958, Síða 38

þekkti leiðina og samtímis kall-
aði ég út í ganginn: — ,,Karl
sonur þinn er kominn heim. —
Hann er hjá mér . .
Þetta var í meira lagi undar-
legt. Hún svaraði ekki einu orði.
Ég vissi að hún heyrði sæmilega
og hvinurinn í storminum var
ekki svo hár hér inni, að hann
gæti yfirgnæft orð mín.
En það var fleira, sem vakti
undrun mína. Á eldhúsborðinu
lá opin sálmabók. Inn á milli
blaða í henni hafði verið stung-
ið bréfmiða. — Eg þvoði blóðið
framan úr mér og tók miðann
úr bókinni.
,,Dánarvottorð Stínu Hansen,“
stóð þar.
Nístandi kuldahrollur fór um
mig allan. Svo kleip ég í eyrna-
snepilinn á sjálfum mér. Var ég
vakandi eða dreymdi mig ? Ég
hlaut að vera vakandi. Ég fann
til í eyrnasneplinum. Jú, ég hafði
fulla meðvitund. — Skyndilega
varð ég gripinn ofboðslegri skelf-
ingu og hrópaði:
,,Stína, Karl sonur þinn er
kominn heim frá U.S.A. ! —
Stína, heyrirðu hvað ég segi ?
Svaraðu mér! Segðu eitthvað,
manneskja!“
Langt úr fjarska, eins og frá
öðrum heimi, kom svarið: ,,Karl
kom of seint. . .
Þetta hafði hún líka sagt fyrr.
Af einhverri ástæðu varð mér
aftur rórra í skapi. Ég þekkti
rödd hennar. Kannske hafði enn-
issárið deyft meðvitund mína
stundarkorn. Ég drakk fullt glas
af köldu vatni og varð allur ann-
ar maður.
En svo varð mér aftur litið á
dánarvottorðið.
Hvers vegna í ósköpunum
hafði það verið gefið út meðan
gamla konan var lifandi og
sæmilega heilsugóð ? Hver gat
hafa fundið upp á svo grófu
gamni ? Gömlu konunni hafði
sennilega orðið svo mikið um
það, að sjá vottorðið, að hún
hafði ekki sinnu á að koma fram
í eldhúsið og spyrja mig frétta
um soninn. Ég ætti líklega að
ganga inn í svefnherbergið til
hennar og segja henni tíðindin,
rólega og með gætni. Búa hana
undir hina langþráðu endurfundi.
Ég gekk í gegnum litlu stof-
una og bankaði á svefnherbergis-
dyrnar.
,,Nú, jæja,“ hugsaði ég með
mér. — ,,Gamla konan er eflaust
sofandi og þá er bezt að vekja
hana ekki. Ég flýti mér bara að
sækja meðulin og svo heimsækj-
um við Karl hana á morgun.“
Ég var þegar lagður af stað út
úr stofunni, þegar eitthvert und-
arlegt afl hélt mér föstum. Svo
var ég bókstaflega leiddur að
36
HEIMILISRITIÐ