Læknablaðið - 01.10.1971, Qupperneq 30

186
LÆKNABLAÐIÐ
Bréf frá Stjórn L.í. hafa borizt bréf frá S.R. ásamt
Sjúkrasamlagi Reykjavíkur afritum af bréfum, sem sýna, að það er
skoðun framkvæmdastjóra samlagsins, að
læknar séu bundnir af samningum, ekki eingöngu fyrir þá sjúklinga,
sem eru í þeirra héruðum, heldur fyrir alla landsmenn. Lögfræðingur
félagsins hefur fengið þetta mál til athugunar.
Mál frá Alþingi Eftirtalin mál hafa borizt frá Alþingi til umsagnar
stjórnar L.Í.: Frumvarp um lengingu héraðsskyldu
læknakandídata í sex mánuði, sem nú hefur verið vísað til ríkisstjórn-
arinnar; þingsályktunartillaga um endurskoðun á læknaskipunarlög-
um, sem orðin er að lögum; þingsályktunartillaga um útvegun á erlend-
um læknum til starfa á íslandi, er var samþykkt 22.4; frumvarp til
laga um endurhæfingu, er var samþykkt; frumvarp til laga um vel-
ferðarstofnun aldraðra, en það liggur enn fyrir þingi.
Varðandi frumvarpið um lengingu héraðsskyldu læknakandídata
hefur verið samin greinargerð, og var hún lögð fram á fundi með
heilbrigðis- og félagsmálanefnd Albingis af formanni félagsins, Arin-
birni Kolbeinssyni, og Baldri Sigfússyni, en hann hafði gert könnun
á því, hver áhrif stytting héraðsskyldunnar úr sex mánuðum í þrjá
mánuði hefði haft á þjónustutíma ungra kandídata í héruðum. Fer
greinargerð L.í. um þetta mál hér á eftir.
GREINARGERÐ L.í. UM LÖGFESTINGU STARFSSKYLDU LÆKNA-
KANDÍDATA VIÐ HÉRAÐSLÆKNISSTÖRF
Stjórn L.í. ræður eindregið frá samþykkt fram komins frumvarps
til laga um breytingu á læknalögum þess efnis, að ráðherra sé skylt
að gera það að skilyrði fyrir ótakmörkuðu lækningaleyfi hérlendis, að
umsækjandi hafi áður gegnt læknishéraði eða aðstoðarlæknisstörfum
hjá héraðslækni allt að sex mánuðum, og skulu færð að því nokkur
rök.
I.
Þegar er í læknalögum heimild fyrir ráðherra sama efnis, svo að
umrætt lagafrumvarp er með öllu óþarft og til þess eins fallið að vekja
andúð verðandi lækna, auk þess sem það er vantraust á heilbrigðis-
málaráðherra og ráðgjafa hans, landlækni.
II.
Ofannefndri heimild ráðherra var beitt til fulls í reglugerð um
tveggja áratuga skeið með þeim árangri, að í augum ungra lækna og
læknisefna var læknisstarf úti um landsbyggðina einungis kvöð, „hér-
aðsskylda“, illa launað að auki miðað við þá vaktskyldu og áb'yrgð,
sem á þeim hvíldu, reynslulitlum við misjafnar aðstæður. Fara má
nærri um, hvort slíkar þvinganir hafi orðið til þess að vekja áhuga
þolenda á almennum læknisstörfum, þar á meðal á framþróun og
endurbótum almennrar læknisþjónustu úti á landi, enda urðu þær
eftir því. Þar er ekki um að kenna, a. m. k. ekki eingöngu, viðhorfi
því til almennra lækninga, sem talið er ríkja í læknadeild Háskóla
íslands, eins og oft er látið að liggja.