Læknablaðið - 15.10.1999, Qupperneq 76

832
LÆKNABLAÐIÐ 1999; 85
Með breskum hermönnum
í Bosníu-Hersegóvínu
- Viðar Magnússon læknir dvaldi um hálfs árs skeið
með friðargæslusveitum
Nokkrir íslenskir læknar
hafa tekið þátt í starfi frið-
argæsluliðs í stríðshrjáðum
ríkjum fyrrum Júgóslavíu,
einkum Bosníu-Hersegóv-
ínu. I vor var auglýst eftir
læknum og hjúkrunarfræð-
ingum til starfa í Bosníu en
þá bar svo við að enginn
læknir sótti um. Það kann
að hafa haft áhrif að auglýs-
ingin birtist meðan stríðið í
Kosovo var í algleymingi en
ef til vill á skortur á upplýs-
ingum um það hvað þarna
er um að ræða einhvern þátt
í þessum dræmu undirtekt-
um. Læknablaðinu þótti því
rétt að hitta að máli einn
þeirra lækna sem dvalið
hafa í Bosníu og forvitnast
um það hver reynsla hans
var.
Viðar Magnússon deildar-
læknir á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur dvaldist í Bosníu um
hálfs árs skeið frá mars fram í
september 1998. Hann sagðist
hafa starfað í samninganefnd
unglækna veturinn 1997-1998
og verið orðinn þreyttur á
samningaþófinu. Þegar honum
var bent á auglýsingu í Morg-
unblaðinu þar sem óskað var
eftir læknum til starfa í Bosn-
íu ákvað hann að sækja um.
Þá brá svo við að færri komust
að en vildu. Viðar lenti á bið-
lista en fékk að vita með viku
fyrirvara að hann gæti fengið
starfið.
„Eg ákvað að slá til og fór
til Bretlands í febrúar þar sem
ég var við þjálfun í hálfan
Hgl W"’1
wt
Viðar Magn-
ússon lœknir
með eitt fjöl-
margra
sundurskot-
inna luísa í
baksýn en af
þeim er yfrið
nóg í Bosníu.
annan mánuð. Skipulagið er
þannig að maður hlýtur þjálf-
un hjá þeirri herdeild sem
maður á að þjóna. Það fá því
ekki allir þjálfun á sama stað.
Ég tilheyrði sjúkraherdeild
sem hafði aðsetur í Preston í
Mið-Englandi. Við lærðum
eitt og annað sem tengdist
hernum, skipulagi hans og
hvernig við áttum að haga
okkur í herdeild. Einnig hlut-
um við þjálfun í ýmsu sem við
gætum þurft að takast á við í
Bosníu, til dæmis var fjallað
ítarlega um jarðsprengjur sem
reyndist nytsamlegur fróð-
leikur því maður þurfti að
gæta sín vel. Síðast en ekki
síst fengum við þjálfun í
slysalækningum sem þó var
sérsniðin að stríðsaðstæðum
og áverkum sem menn geta
hlotið í stríði. Það fannst mér
góð og þörf þjálfun sem bætti
töluverðu við þekkingu mína.
í lok mars flugum við til
Split í Króatíu í Hercules her-
flutningavél sem var mjög sér-
stæð reynsla. I Split hefur
breski flugherinn bækistöðvar
en þaðan fórum við í rútu til
Bosníu. Við vissum ekkert
hvert við vorum að fara því
það var kolniðamyrkur. Við
vöknuðum svo á herspítala
sem breski herinn starfrækir í
Sipovo. Þetta var einskonar
tjórðungssjúkrahús fyrir
bresku herdeildimar með lyf-
lækni, skurðlækni, svæfingar-
lækni og tveimur aðstoðar-
læknum, auk hjúkrunarliðs og
sjúkraflutningamanna. Spítal-
inn var í raun í tjaldi en því
hafði verið tjaldað inni í yfir-
geftnni verksmiðju.
Þessi spítali varð svo bæki-
stöð mín rneðan ég var í Bosn-
íu. Við vorum þarna tveir ís-
lenskir læknar, ég og Ingþór
Friðriksson. Hann sinnti á
tímanum tveimur útstöðvum í
bænum Banja Luka í Bosníu
og Split í Króatíu. Ég hafði
hins vegar óskað eftir því að
fá að ferðast um landið eins
og kostur var og lenti því í að
sinna afleysingum fyrir bresku
læknana á mörgum herstöðv-