Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1929, Qupperneq 47

Stefnir]
Guðmundur Priðjónsson.
237
Að endemum verður sú óstjórn kunn,
sem auðæfum rakar i glötunarbrunn
og metfé í hafsauga hendir,
og grasrót fær snúið í gróðurlaust flag
Og gerir úr dagrenning sólarlag
og skynsemd í vitleysu vendir.
Og aldirnar fá ekki umbætt til fulls
það umturn, þó komi með lestir gulls,
svo upp gangi allsherjar sjóðir.
Og seint verður endurbygð höfðingja höll,
né heimt upp í dagsbirtu listaverk ölí,
sem grýtt var í fátinu á glóðir.
Það eru engin vettlingatök á
þessu. Sá er ekki orðinn loppinn
af elli, er svona getur saumað að
illvirkjanum.
Guðmundur á Sandi er sextugur.
Hann gaf út fyrir nokkrum árum
ljóðabók, sem bar af öðrum bók-
um sömu tegundar, þó ekki væri
að öðru en því, hve mikid var í
henni af ágætis kvæðum. Úr öllum
áttum kvað við réttmætt lof um
þá bók og höfund hennar — nema
einni. Blað eitt gat ekki bókarinn-
ar sérstaklega, en var um þær
mundir að minnast á »rímpésa
Guðmundar á Sandi«. Skáldið hefir
leyft sér þá fáheyrðu ofdirfð, að
halda sannfæring sinni í þjóðmál-
um, þó að ýmislega blási umhverfis
hann. »Sendlingurinn« hefir því orð-
ið að vaða kaldan sullgarðinn í þeim
Svalvogum nú um stund. En stöng
sína hefir hann reist þeim stund-
um, og rist þann formála, sem
heldur hefir gengið þeim nærri
hjarta, og vel myndi einhverjum líka,
að koma Guðmundi i þann stað,
að hann yrði að beiðast höfuð-
Iausnar. Þetta hefir ekki tekizt á
þeim sex tugum ára, sem Guð-
mundur hefir lifað enn, þó að reynt
hafi verið að kæla alt loft um-
hverfis skáldið.
Guðmundur Frjðjónsson má vel
una sínum hag. Honum hefir verið
mikið gefið og hann hefir ávaxtað
það með sæmd. Sú eign mun lengi
endast eftir að allur éljagangur og
pólitísk gjörningaveður eru horfin
í hafsauga.