Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1931, Qupperneq 29

Stefnir]
Feimnismálin.
123
ina. En hugsanlegt er, að til sé
þannig gerður mannkrabbi. En
hann á það ekki skilið, að honum
•sé lyft upp í bókmenntasögu. —
Ekki stjaka eg við honum, vegna
þess, að hann er breyskur. „Þess-
háttar atburðír geta komið fyrir
•á góðum heimilum". En hann er
andstyggilegur fyrir þá sök, að
hann reynir að koma ávirðingu
sinni á guðdóminn.
Hagalín segir söguna all-vel. En
hann leggst ekki djúpt. Galli sög-
tmnar er sá, að höfundurinn segir
^rá athöfnum líkama, en ekki at-
höfnum sálna. Þegar sveitarstjórn
ln ætlar að stía sundur aukakonu
°g tvíkvænismanni, svo að ómegð-
ln vaxi ekki yfir höfuð hrepps-
búa, svarar bóndi að vísu neyðar-
!ega. En þau tilsvör eru uppstíg-
andi — eða niðurstígandi — frá
þeim líffærum, sem eru búsett á
neðri hæðum — 1 honum sjálf-
Uln- Gera má ráð fyrir, að kona
^óndans hafi átt sál og tilfinning-
ar- Einfeidningai’ eru viðkvæmir,
«kki síst í afbrýðismálum, jafnt
gáfnafólk. Þessi kona er lát-
111 eiga sig. Þarna mun hafa gerst
Saga innan bæjar. Hún er ósögð.
Lesendur varðaSi um hana. Ef sú
hefði verið sögð vel og ræki-
e£a, mundu bókmenntirnar hafa
S'fastt á henni, sálir og samvizkur.
Annars var þessari sögu hælt í
blöðum og tímariti, og sömuleiðis
sögunni: „Mannleg náttúra“. At-
burðir þessarar sögu gerast á
fiskiskútu. Sagan fer vel fram í
fyrstu, meðan skipshöfnin er á
veiðum. Ólíkindi og ófegurð hefj-
ast undir sögulok, þegar skútan er
búin að hrekjast undan stórviðri
og stórsjó dægrum saman. Hún
hallar undir flatt af áhleðslu
klakans. Hásetar eru steinupp-
gefnir, andvaka, hungraðir,
lagstir fyrir; sjórinn gengur yf-
ir skipið og bylgjurnar æla ofan
í klefann og bælin. Þá kemur
skipstjóri og lyftir þeim upp,
reisir þá upp frá dauðum með —
klámsögum, mest með sögu af
sér sjálfum og götudrósum í
Höfn. Við þessi æfintýr hressast
hásetamir svo, að þeir taka til
starfa uppi á þiifari. Það er
neðan við meinlaus ólíkindi, að
sjómenn láti svona spilamennsku
eða loddaralæti, endurlífga sig.
Sjómenn vorir eru hetjur, sem
gera allt, sem unnt er, til að
bjarga lífi sínu og sinna, slcipi
og afla. Lífslöngun og di’eng-
skapai-tilfinning eggja þá til
dáða. í sjávarháska er enginn
tími til þess, að fara á hórubás í
huganum, né löngun í þá átt..
Ef þeir hugsa um nokkuð annað