Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1931, Blaðsíða 27

Stefnir]
Feimnismálin.
121
an hátt. En þessi saga Sigurjóns
sveif alls ekki á mig — af því að
hún er svo skröksöguleg. Þar með
er það sagt, að hún sé samin að
gamni sínu, þetta atriði í henni.
Ýmsir aðrir kaflar eru líkindaleg-
ir. Og stundum hittir þessi höf-
undur naglana á höfuðið.
Þá kem eg að G. G. Hagalín.
Hann hefir þrætt laukrétt milli
skers og báru í sögunni Tófuskinn-
ið. Kerlingin karlsins hefir fram
hjá honum, og annar maður á
barnið en bóndinn. Hann sættir
sig við lífið, af því að hann held-
ur, að grannarnir trúi því, að
hann hafi skotið mórauða tófu —
sem hann fann dauða. Maðurinn
er innanblár, en konan vargur.
Kynferðisundiraldan í henni er
&ils ekki ógeðslega máluð. — Sá
Þáttur sögunnar, sem tófuskinnið
bregSur birtu á, er frumlegur.
Sagan er að því leyti nýnæmi. Eg
er svo frjálslyndur, að eg tel konu
vítalaust, að hafa auka-elskhuga,
Þegar eiginmaðurinn er andstyggð
sem hún hefir þvælzt til að gift-
ast út úr einhverri neyð. Bók-
menntirnar þola vel eina og eina
^ynd af slíkri gerð; lífið sjálft
ieggur þess háttar fyrirmyndir
llPP í hendur skáldanna. — En
feimnismálunum er ofaukið í
Krennumönnum Hagalíns, og þó
enn rneir í smásagnabókinni Guð
og lukkan.
Læknirinn í Brennumönnum
trúlofast dóttur kaupmannsins,
sem einnig er útgerðarmaður. —
Það tilhugalíf er í upphafi eins.
og gerist gengur. En stuttan tíma
hefir það varað, þegar læknirinn
grípur til unnustunnar inni í stofu
sinni, þar sem ennþá einn legu-
bekkjarkapítulinn gerist, táknað-
ur með þrem deplum. Þegar frá-
saga deplar augum, er lesandan-
um ætlað að lesa milli línanna.
punktaæfintýrið. Þegar það er
undangengið, að elskhuginn hefir
orðið ástríðumagnaður í augum og
landskjálfti nokkurs konar hefir
gagntekið líkamann, tala herberg-
is-þilveggirnir um það, sem gerist
bak við dyratjöldin, svo að ekki
er um að villast. Þegar stúlkan
þarna í herberginu kemur fyrir
sig fótunum, er hún feimin, og
þarf að laga á sér hárið. Eg kem
ekki auga á nauðsyn þessarar frá-
sagnar. Hún er að vísu sæmilega
orðuð. En þarna er — frásögu-
köttur að leika sér að — fórnar-
mús. Nú fer unnusta læknisins
sína leið.
Hún riftar trúlofuninni af heim
ilisástæðum, sér þó eftir snáðan-
um, veslast upp og deyr úr brjóst-
veiki. Lesandanum verður vel við;