Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1931, Qupperneq 73

Stefnir]
Verndarvættimar við vöggu barnsins.
167
°g náttúrunnar; en það segi eg í
eitt skifti fyrir öll, að við, kven-
þjóðin, álítum okkur ekki þurfa
að trúa hætishóti af þeim bábilj-
um, sem karlmennirnir gera sér
íar um að finna upp, til þess að
hljóta vísindastyrki og doktors-
nafnbætur“.
>.Þarna er kona, sem kann að
koma fyrir sig orði“, segi eg hrif-
inn.
..Mjög svo elskuleg, en samt
keld eg varla, að eg kærði mig
að vera kvæntur henni“, seg-
k" húsbóndi glaðlega, en þó dálít-
jð þurlega.
„Það er heldur engin vissa
^yrir, að hún kærði sig um það.
kn það lítur helzt út fyrir, að
kerramir séu ekki sérstaklega
áfjáðir í að rökræða þetta atriði
nánar“.
„Ekki núna — ekki fyrr en við
erum búnir að athuga málið frá
^leiri hliðum“, segir húsráðand-
*nn með röggsemi vísindamanns-
ins.
„Þá byrjum við aftur. — Þessi
amingjuósk er alveg einstæð."
. ”^uir! Er það satt? Mig hefði
. uæstum átt að gruna það. Eg
0ska ykkur til hamingju í tilefni
komu barns ykkur á þetta
»astral-pian“.
Látið mig við tækifæri vita ná-
kvæmlega, á hvaða stundu sólar-
hringsins hún er fædd. Helzt al-
veg upp á mínútu; eg skal þá
reikna út forlög litlu dóttur ykk-
ar eftir stöðu himintunglanna.
Raunar var dagurinn mjög svo
hættulegur. Allt er undir því
komið, hvoru megin við vissa
tímalínu sál hennar hélt inn-
reið sína í sinn jarðneska bú-
stað. Eg er hér um bil viss um,
að nautið var það stjörnumerki,
er þá var á uppgöngu, og að hin
drottnandi reikistjarna var Ve-
nus. Þið lofið mér bráðum að
heyra nánara frá ykkur“.
„Stjömuspámaður, eftir þessu“,
segi eg, „og það enginn hinna
minni háttar verndarvætta“.
„Og heimspekingur".
„Og guðspekingur", bætir hús-
freyjan við. „Eg er svo stórhrif-
in af þessari hamingjuósk og lof-
orðinu, sem henni fylgir. Hugs-
ið ykkur, fyrst að sjálfur Giord-
ano Bruno á að vera endurholdg-
aður í Annie Besant, hver veit
þá, hver hér kann----------“.
„Svona, svona“, tekur húsráð-
andi fram í. ,„Verði hún bara
ekki önnur Zanthippa eða Ful-
via, þá stendur mér alveg á
sama. Komdu með það næsta,
gæzka“.
Húsfreyjan tekur upp í hönd